Eimreiðin - 01.01.1964, Síða 68

56
EIMREIÐIN
óvænii boðskapur hafði gert það að
verkum, að hún var fölari en hún
átti að sér og hönd hennar titraði.
Þrátt fyrir kuldalegt fas hans, var
hann hrærður og langaði til að hug-
lireysta hana. „O, jæja,“ sagði hann
hikandi, „sennilega gerist ekki
neitt, þegar til kemur. Ég hefi nú
verið læknir í þrjátíu ár og ætti að
vita, hversu oft slíkar yfirlýsingar
sérfræðinga eru tómt þvaður. Það
eru mörg dæmi þess, að menn, sem
ganga með hjartasjúkdóm, hafa lif-
að og leikið sér í mörg ár.“ Hann
hló uppgerðarhlátri. „Ég hef jafn-
vel heyrt því fleygt, að bezta ráðið
til að tryggja sér langlífi, sé að
verða sér úti um hjartasjúkdóm."
Um leið og læknirinn lauk setn-
ingunni, sneri hann sér við og
gekk út úr skrifstofu sinni, niður
stigann og út á götu. Hann hafði
langað til að leggja handlegginn
um herðar dóttur sinnar, þegar
hann var að tala við hana, en þar
eð hann hafði aldrei látið í ljós
tilfinningar sínar eða sýnt neina
viðkvæmni, í samskiptum sínum
við hana, tókst honum ekki að yfir-
vinna djúpstæða andlega tregðu,
sem hneppti athafnir hans í fjötra.
Mary hafði staðið lengi við
gluggann og horft niður á götuna.
Ungi maðurinn í köflóttu fötunum,
Duke Yetter hét hann, hafði nú
lokið sögu sinni og hlátrasköll
kváðu við á ný. Mary sneri sér við
og leit í áttina til dyranna, sem fað-
ir hennar hafði horfið út um og
hræðsla greip hana. Aldrei á æfi
sinni hafði hún kornizt í snertingu
við ástúð og innileika. Hún skalf,
þrátt fyrir það þó kvöldið væri
lrlýtt og milt og með barnslegri,
snöggri hreyfingu strauk hún hend-
inni yfir augun.
Þessi hreyfing hennar var aðeins
tjáning þess, að hún vildi reyna að
hrinda frá sér þeim ótta, sem hafði
lagst yfir hana eins og skuggi, en
Duke Yetter, sem nú stóð lítið eitt
afsíðis frá hinum, misskildi þessa
hreyfingu hennar. Þegar hann sá að
Mary lyfti hendinni, brosti hann,
leit snöggt við til þess að ganga úr
skugga um, að honunr væri ekki
veitt athygli, hnykkti svo til höfð-
inu og bandaði með höndunum til
merkis um að hann vildi, að hún
kæmi niður á götuna til móts við
hann.
Þetta sunnudagskvöld, þegai'
Mary hafði gengið eftir endilöngu
Upper Main Street, sneri hún inn
á Wilmott Street, götu með verka-
mannabústaði til beggja handa. A
þessu ári höfðu fyrstu flutningar
verksmiðja vestur á bóginn, frá
Chicago til borganna á gresjunnn
náð til Huntersburg. Húsgagna-
framleiðandi í Chicago hafði byggt
stórt verksmiðjuver í þessunr svefn-
uga litla landbúnaðarbæ, í þeirri
von að losna þannig undan áhrif-
um verkamannasamtakanna, seni
höfðu verið farin að gera honum
lífið erfitt í stórborginni. Flestir
verkamennirnir bjuggu í efri hluta
bæjarins, við Wilmott, Swift, Harri-
son og Chestnut stræti, í ódýruiu
og óvönduðum tinrburkumböldunr.
Þetta hlýja sunrarkvöld höfðu íbú-
arnir hópast saman á stéttununr