Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 69

EIMREIÐIN
57
framan við hús sín og fjöldi barna
lék sér á rykugum götunum. Sumir
karlmennirnir, rauðir í andliti, í
hvítum skyrtum, flibbalausir og
jakkalausir, sváfu, ýmist sitjandi á
stólum, liggjandi á smá grastó eða
jafnvel harðri, nakinni jörðinni við
dyrnar á húsum sínum.
Konur verkamannanna stóðu í
sniáhópum við girðingarnar, sem
skiptu lóðunum, og spjölluðu sam-
an. Öðru hverju, yfirgnæfði hvöss
°g gjallandi rödd einnar konunnar,
jafnt sístreymi margra radda, sem
fylltu þessa litlu, molluheitu götur,
eins og niðandi árstraumur. Á
^niðri akbrautinni höfðu tvö börn
ient í áflogum. Herðabreiður, rauð-
nærður drengur, lamdi skarpleitan,
fölan dreng í öxlina. Önnur börn
homu þangað lilaupandi. Móðir
rauðhærða drengsins vatt sér þang-
að og batt endi á bardagann.
»Hættu þessu, segi ég. Ég skal
lumbra duglega á þér, ef þú hættir
ekki,“ skrækti hún.
Fölleiti drengurinn sneri sér við
°g rölti burt frá andstæðingi sín-
Um. Þar sem hann laumaðist eftir
gangstéttinni, mætti hann Mary
fiochran og leit upp um leið og
hann fór fram hjá henni. Hún sá
að hatrið brann í litlu skörpu aug-
l'num hans.
Mary flýtti sér áfram. Þessi ný-
hyggði, framandlegi hluti heima-
hæjar hennar, þar sem lífið ólgaði
1 látlausri sókn og vörn, hafði djúp,
Hðandi áhrif á hana. Það var eitt-
hvað myrkt og gremjuþrungið í
hennar eigin eðli, sem olli því, að
henni fannst hún eiga samstöðu
með þessum þéttsetna stað, þar sem
háð var myrk barátta fyrir lífinu,
með bölvi og barsmíðum. Vana-
bundinn þegjandaháttur föður
hennar, leyndin, sem hvíldi yfir
hinu óhamingjusama hjónabandi
foreldra hennar og var orsök óeðli-
legrar þvingaðrar framkomu bæjar-
búa gagnvart henni, hafði gert líf
hennar einmanalegt og valdið því
að innra með henni þróaðist háli’-
þvermóðskulegur ásetningur þess,
að brjóta sér, hjálparlaust, leið til
skilnings á þeim viðfangsefnum
lífsins, sem enn voru henni ráð-
gáta.
Og undirniðri í huga ltennar var
áköf forvitni og geiglaust viðhorf
til ævintýra. Hún líktist litlu skóg-
ardýri, sem byssa veiðimannsins
hefur rænt móður sinni, og hungrið
rekur af stað til að leita sér fæðu.
Tuttugu sinnum, þetta síðastliðna
ár, hafði hún gengið ein, að kvöldi
til, um götur þessa ört vaxandi
verksmiðjuhverfis í gamla bænunt
hennar. Hún var átján ára og í út-
liti líktist hún æ meir fullþroska
konu. Hún vissi að aðrar ungar
stúlkur bæjarins á hennar aldri
myndu ekki þora að ganga um,
einar síns liðs, á slíkum stað. Vit-
undin um þetta gerði hana dálítið
hreykna og hún horfði djarflega í
kringum sig.
Meðal verkafólksins í Wilmott
Street, manna og kvenna, sem
höfðu flutt þangað fyrir atbeina
húsgagnaframleiðandans, voru
margir sem töluðu erlend tungu-
mál. Mary gekk á meðal þeirra og
hún kunni vel við hljóminn af