Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 70

58
EIMREIÐIN
framandi tungutaki þeirra. Þegar
hún gekk um götuna, fannst henni
hún hafa yfirgefið bæinn sinn og
vera á leið til ókunnugs lands. 'í
Lower Main Street, eða íbúðarhúsa-
hverfunum í austurhluta bæjarins,
þar sem ungu stúlkurnar og ungu
mennirnir, sem hún hafði alltaf
þekkt, áttu heima, sömuleiðis kaup-
menn, skrifstofufólk, lögfræðingar
og efnaðasti hluti verkafólksins í
Huntersburg, þar þóttist hún alltaf
finna andúð leggja á móti sér. Þessi
andúð átti ekki rót sína að rekja til
neins í hennar eigin skapgerð eða
framkomu. Hún var viss um Jrað.
Hún hafði verið svo mikið ein síns
liðs, að fólk þekkti hana í raun og
veru nrjög lítið. ,,Það er vegna Jress,
að ég er dóttir móður rninnar,"
sagði hún við sjálfa sig, og var
sjaldan á ferli í Jreim hluta bæjar-
ins, Jrar sem aðrar ungar stúlkur,
sönru stéttar og hún sjálf, áttu
heinra.
Mary hafði komið svo oft til Wil-
moLt Street, að fólkið Jrar var farið
að taka henni kunnuglega. „Hún
er víst bóndadóttir, senr á heima
einhvers staðar hér í nágrenninu
og hefur lagt það í vana sinn að
ganga til bæjarins," sagði Jrað.
Rauðhærð, mjaðmanrikil kona, senr
kom út í dyrnar á einu húsinu,
kinkaði kolli til lrennar. A mjórri
grastó hjá öðru húsi sat ungur mað-
ur og hallaði bakinu upp að tré.
Hann var að reykja pípu, en þegar
hann leit upp og sá Mary, tók hann
pípuna úr munni sér. Hún sló Jrví
föstu með sjálfri sér að hann væri
ítali, hann var svo dökkur á brún
og brá. „Ne bella! si fai un onore
a passare di qua,“ kallaði hann og
veifaði til lrennar brosandi.
Mary gekk Wilmott Street á enda
og kom Jrá á sveitarveg. Henni
fannst óratími vera liðinn síðan
hún fór að heiman frá föður sín-
um, og Jró hafði öll gönguferðin,
fram til Jsessa, tekið aðeins nokkrar
mínútur. Til hliðar við Jrennan
veg, uppi á lítilli hæð var hlöðu-
tóft og framan við hana stór hola
full af hálfbrunnu timbri, rústir
bóndabæjar, sem einhverntíma
hafði staðið Jrarna. Hjá holunni
var stór grjóthrúga, þakin skriðul-
um vínviði. Á milli húsgrunnsins
og hlöðutóftanna var gamall ald-
ingarður, sem nú var Jrakinn sam-
felldri illgresisflækju. Mary ruddi
sér leið gegnum illgresið, sem víða
var alsett blómum, og fann sæti
handa sér á stórum steini, sem
hafði verið velt upp að stofni gam-
als eplatrés. Hún var hálfhulin af
illgresinu og frá veginum sást að-
eins höfuð hennar. Svona á kafi 1
illgresinu líktist hún helst korn-
hænu, sem hleypur um í hávöxnu
grasi, snarstanzar, ef hún heyrir o-
vænt hljóð, teygir upp höfuðið og
horfir í kringum sig.
Dóttir læknisins hafði oft áður
komið í þennan gamla, vanhirta
aldingarð. Neðan við hæðina tóku
við götur og stræti bæjarins og þar
sem hún sat á steininum, heyrði
hún óminn af hrópum og köllum
neðan frá Wilmott Street. Lim-
gerði skildi aldingarðinn frá ökr-
unum, sem voru í hlíðum hæðat-
innar. Mary ætlaði að sitja hja