Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 72

60
EIMREIÐIN
þau, hafði ekki komið til leiðar.
í svipinn fannst henni ekkert
grimmúðlegt við það, að dauðinn
kæmi innan skamms að vitja löður
hennar. Á vissan hátt, tók Dauð-
inn á sig, í vitund hennar, þessa
stundina, mynd elskulegrar, göfugr-
ar veru, sem kæmi í góðum til-
gangi. Hönd Dauðans myndi opna
henni leiðina frá heimili föður
hennar lil nýs lífs. Með miskunnar-
leysi æskunnar hugsaði hún fyrst
og fremst um þá ævintýralegu
möguleika, sem myndu bíða henn-
ar í þessu nýja lífi.
Mary sat alveg hreyfingarlaus.
Fjöldi skordýra, sem höfðust við í
hávöxnu illgresinu og höfðu verið
ónáðuð í miðjum kvöldsöngvum
sínum, tóku nú til að syngja á ný.
Rauðbrystingur kom fljúgandi,
settist á trjágrein yi'ir höfði hennar
og rak um leið upp skrækt, hvellt
hræðslu-kvak. Frá hinu nýja verk-
smiðjuhverfi bæjarins barst lágvær
ómur af röddum fólksins upp hæð-
ina til hennar, líkt og klukkna-
hljómur fjarlægrar dómkirkju, sem
kallar fólk til guðsþjónustu. Það
var eins og strengur brysti í brjósti
ungu stúlkunnar. Hún fól andlitið
í höndum sér og reri hægt fram og
aftur í sæti sínu. Tárin komu fram
í augu hennar og hugur hennar
fylltist hlýrri viðkvæmni, samúð
með lífi þessa fólks, manna og
kvenna í Huntersburg.
Þá heyrðist hrópað frá veginum.
„Halló, litla mín,“ kallaði röddin
og Mary spratt á fætur. Viðkvæmni
hennar rauk samstundis út í veður
og vind, en í staðinn fylltist hún
heitri reiði.
A veginum stóð Duke Yetter.
Þaðan sem hann hafði staðið og
slæpzt við hesthúsdyrnar, hafði
hann séð til hennar, þegar hún
lagði af stað í sunnudags-kvöld-
gönguna, og farið á eftir henni.
Þegar hún gekk eftir Upper Main
Street inn í nýja verksmiðjuhverf-
ið, þóttist hann öruggur um sigur.
„Hún vill ekki láta sjá sig á gangi
með mér,“ hafði hann sagt við
sjálfan sig. „Það er allt í lagi. Hún
veit vel að ég fylgi henni eftir, en
hún vill ekki láta sjá sig með mér,
fyrr en hún er örugglega komin úr
augsýn allra kunningja sinna. Hún
er dálítið drambsöm og hefði gott
af því, að oíurlítið væri lægður í
henni rostinn. En hverju skiptir
það mig? Hún liefur lagt stóra
lykkju á leið sína, til jress að gefa
mér þetta tækil'æri til að lritta sig
og sennilega er hún bara lirædd
við föður sinn.“
Duke klil'raði upp lágan hall-
ann, sem lá frá veginum og koni
inn í aldingarðinn, en þegar hann
kom að grjóthrúgunni, sem vínvið-
urinn þakti, hnaut hann og datt.
Hann stóð hlæjandi á fætur. Mary
beið þess ekki að hann kæmist til
hennar, heldur hljóp á móti hon-
um, og þegar hlátur hans rauf þögn-
ina, rak hún honum rokna löðrung
á vangann, með flötum lófa sínunt.
Svo snerist hún á hæli og á meðan
hann stóð þarna, með fæturna
flækta í vínviðnum, hljóp hún ut
á götuna. „Ef þú dirfist að elta
mig eða tala til mín, skal ég f;i