Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 75

EIMREIÐIN
63
þeirra þarfir/ þetta var það sem
hann sagði við mig,“
Verkamaðurinn gekk yfir brúna
°g svo eftir árbakkanum til drengj-
anna sinna tveggja og Mary hall-
aði sér fram á handriðið á brúnni
°R horfði niður í lygnan árstraum-
*nn. Ain var næstum svört að sjá í
skugganum undir brúnni og hún
hugsaði með sér, að þannig hefði
h'f föður hennar liðið. „Það hefur
verið líkast árstraumi, sem alltaf
rennur í skugga og aldrei kemur
llt í dagsbirtuna og sólskinið,"
hugsaði hún og var um leið gripin
llRg, um að hennar líf kynni að
h’ða þannig, umlukt myrkri. í sál
hennar reis sterk bylgja nývakinn-
ar ástar til ’föður síns, og hún
íniyndaði sér, að hún fyndi hand-
leggi hans umvefja sig. Sem barn
hafði hana oft dreymt, að faðir
hennar gerði gælur við hana og nú
Var þessi draumur endurvakinn.
r-anga stund stóð hún kyrr og
siarði niður í árstrauminn, og hún
hét sjálfri sér javí, að þetta kvöld
shyldi ekki líða, án þess að hún,
^yrir sitt leyti, gerði lilraun til þess
að láta gamlan draum rætast. Þeg-
ar hún leit upp aftur, hafði verka-
r^aðurinn hlaðið lítinn bálköst úr
smásprekum, yzt frammi á árbakk-
anum og kveikt í. „Hér veiðum við
•>bullheads“ (lítill, höfuðstór fisk-
,lr)» kallaði hann. „Bjarminn frá
ehlinum lokkar þá upp að árbakk-
anum. Ef þér viljið koma og reyna
bvað þér eruð fiskin, eru drengirn-
lr fúsir til að lána yður aðra stöng-
>na.“
>A þakka yður fyrir, ég ætla
ekki að gera það í kvöld,“ sagði
Mary, og af því að hún var hrædd
um að hún myndi þá og þegar
bresta í grát, svo að ef maðurinn
ávarpaði hana aftur, gæti hún ekki
komið upp nokkru orði til að svara
honum, þá flýtti hún sér burtu.
„Góða nótt,“ hrópuðu Jieir allir
í senn, maðurinn og drengirnir
tveir. Hrópin skruppu alveg ósjálf-
rátt og fyrirvaralaust, öll samtímis,
upp úr þessum þremur börkum og
hljómuðu líkt og snöggur básúnu-
tónn, sem glumdi eins og óvænt
fagnaðaróp yfir kliikkva hennar.
Cochran læknir sat um það bil
klukkutíma aleinn í skrifslofu
sinni, eftir að Mary dóttir hans
lagði af stað í kvöldgöngu sína.
Það var farið að skyggja og menn-
irnir, sem allt kvöldið höfðu setið
á stólum og kössum framan við
hesthúsið hinum megin götunnar,
i'óru að tínast heim til sín til kvöld-
verðar. Ómurinn af röddum úti
fyrir varð lágværari og stundum
varð algjör Jtögn í fimm eða tíu
mínútur. Þá heyrðist barnsgrátur
frá fjarlægri götu. Og rétt um leið
var byrjað að hringja kirkjuklukk-
um.
Læknirinn var ekkert sérlega
hirðusamur maður og gleymdi oft
að raka sig, svo dögum skipti.
Hann strauk hálfvaxið skegg sitt,
langri, grannri hendi. Sjúkdómur-
inn hafði haft dýpri áhrif á hann,
en hann vildi viðurkenna, jafnvel
fyrir sjálfum sér, og hugur hans
hafði tilhneigingu til að líða burt
úr líkamanum. Oft Jtegar hann sat