Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 77

EIMREIÐIN
65
ir að hann skildi við hana við hótel-
dyrnar það kvöld, hafði hún aldrei
skrifað honum svo mikið sem eina
línu. „Ef til vill er hún dáin,“
hugsaði hann í þúsundasta skipti.
Svo skeði nokkuð, sem hafði oft
komið fyrir síðastliðið ár og jafn-
vel lengur. í liuga Cochrans læknis
runnu saman mynd konu lians og
dóttur. Og þótt hann reyndi, þegar
þetta kom fyrir, að hugsa um hvora
1 sínu lagi, þá tókst honum það
ekki. Hann sneri höfðinu lítið eitt
°g ímyndaði sér að liann sæi hvíta,
unglega veru koma gegnum dyrnar,
seni lágu að íbúð þeirra feðgin-
anna. Hurðin var hvítmáluð og
hreyfðist dálítið, til og frá, fyrir
golunni, sem- kom inn um opinn
gluggann. Golan leið hægt og
mjúklega um herbergið og lék um
skjalabunka, sem lá á skrifborð-
*nu í horninu. Læknirinn þóttist
heyra létt skrjáf í kvenpilsum.
Hann stóð skjálfandi á fætur.
>-Hvor ykkar er þetta? Ert það þú
Mary eða er Jrað Ellen?“, hvíslaði
hann.
I stiganum, sem lá upp frá göt-
Unni, heyrðist þungt fótatak og
ytri dyrnar opnuðust. Hjarta lækn-
'sins tók viðbragð og hann seig
þyngslalega niður á stólinn sinn
aftur.
Maður kom inn í herbergið. Það
Var bóndi, einn af skjólstæðingum
laeknisins. Þegar hann var kominn
lnn á mitt gólf, kveikti hann á eld-
sPýtu, og hélt henni yfir höfði sér
°g kallaði. „Halló“, hrópaði hann.
hegar læknirinn reis upp úr sæti
sinu og svaraði, brá honum svo
mikið, að hann missti eldspýtuna,
en hún hélt áfram að brenna með
daufum, dvínandi loga, við fætur
hans.
Ungi bóndinn hafði sterklega
fótleggi er líktust helzt tveim stein-
stólpum, sem héldu uppi Jrungri
byggingu, og litli loginn á eldspýt-
unni ,sem lá á gólfinu við fætur
hans, blakti fyrir léttri golunni, og
á veggi herbergisins kastaði hann
hvikulum bjarma, sem steig Jrar
dans við ílöktandi skugga. Hálf-
ringlaður hugur læknisins neitaði
að reka af höndurn sér draumsýnir
hans, sem fengu endurnýjaðan lífs-
Jrrótt við Jressar nýju aðstæður.
Hann gleymdi nærvpu bóndans
og hugur hans hvarf til baka til
löngu liðinna daga hjónabandsins.
Glamparnir á veggnum endur-
vöktu minningu um aðra dansandi
ljósglampa. Kvöld eitt að sumri til,
á fyrsta hjúskaparári lians, hafði
Ellen kona hans ekið með honum
út í sveit. Þau voru Jrá að viða að
sér húsgögnum í íbúðina sína, og á
bóndabæ, er Jrau heimsóttu, hafði
Ellen séð gamlan spegil, sem hætt
var að nota, standa upp við vegg
úti í skúr. Eitthvað sérkennilegt í
gerð spegilsins vakti áhuga Ellenar
og kona bóndans hafði gefið henni
hann. Á heimleiðinni hafði unga
konan sagt eiginmanni sínum, að
hún væri barnshafandi og þessi
vitneskja hafði meiri og dýpri áhrif
á læknirinn, en nokkuð annað
hafði nokkurn tíma haft. Hann sat
og hélt á speglinum á hnjám sér.
Konan hans ók, og meðan hún
sagði honum Irá J)ví, að Jrau ættu
5