Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 82

70
EIMREIÐIN
in, sem kom frá pallskörinni utan
við skrifstofudyrnar. „Hver var það
nú annars, sem eignaðist barn? Var
það Ellen eða hin konan eða hún
Mary mín litla?“
Orðflaumurinn, eins og hann
væri í ákafa að mótmæla einhverju,
streymdi frá vörum hans. „Hver
er að eignast barn? Ég vil fá að
vita það. Hver er að eignast barn?
Það er eitthvað bogið við lífið.
Hvers vegna eru alltaf að fæðast
börn?“ spurði hann.
Læknirinn rak upp hlátur og
dóttir hans hallaði sér áfram og
greip um arma stólsins, sem hún
hafði setið á. „Það var að fæðast
barn,“ sagði hann aftur. „Það er
skrýtið, ha! að hendur mínar
skyldu hjálpa til við fæðingu þess,
og þó stóð dauðinn við olnbogann
á mér, allan tímann á meðan?“
Cochran læknir stappaði í gólf-
ið á þallskörinni. „Fætur mínir eru
orðnir kaldir og dofnir, af því að
bíða þess, að líf fæddi al' sér nýtt
líf,“ sagði liann, eins og lionum
væri erfitt um mál. „Konan streytt-
ist og nú verð ég að streytast."
Á eftir stappinu og þessari
þreytulegu og ömurlegu yfilýsingu
af vörum liins sjúka manns, varð
þögn. Neðan frá götunni kvað nú
aftur við hávær, gjallandi hlátur
Dukes Yetter ...
Og í sömu andrá féll Cochran
læknir aftur yfir sig, niður þröng-
an stigann og niður á götuna. Ekk-
ert óp heyrðist frá lionum, aðeins
glamrandi hljóð, þegar skórnh'
hans skullu í stiganum og vofeit-
legur, lágvær ymur frá lirapandi
líkama hans.
Mary hreyfði sig ekki frá stóln-
um. Hún beið með lokuð augun.
Hjartað liamaðist í brjósti hennar.
Hún var algjörlega lömuð og fra
yljum og upp í höfuð liðu litlar
öldur tilfinninga, eins og örsmáar
verur, með hármjóa fætur, skriðu
upp eftir öllum líkama hennar.
Það var Duke Yetter, sem bai
hinn dána mann upp stigann og
lagði hann á legubekk í einu her-
bergjanna, sem voru inn af skrit-
stofunni. Einn mannanna, sem
höfðu setið lijá honum við hest-
húsdyrnar, gekk á eftir honunr og
gerði ýmist, að lyfta upp höndun-
um eða láta þær falla, eins og hann
vissi ekki livað liann ætti við þ®1
að gera. í annarri þeirra hélt hann
enn á hálfbrunnum, gleymdum
vindlingi, og bjarminn frá þessari
litlu glóð dansaði upp og ofan i
myrkrinu.
Ragnhildur Jónsdóttir pýddi■