Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 106

94
EIMREIÐIN
Það þótti slynglega unnið þegar Þor-
steinn Erlingsson kvað vísu þessa um
endurflutning ganials frumvarps, sem
Jón Ólafsson flutti:
Jón minn liggur lengi á.
Leiðast mundi kríu
að vera’ að unga’ út eggjurn frá
’89.
Þetta virðist vera venjulegt mælt mál
og ekki hafa kostað höfundinn nokk-
urn skapaðan hlut, en reyni menn að
koma spaugilegu, átakanlegu eða vitur-
legu efni fyrir sjálfskýrðu og sjálfstæðu
nema ef nafngift skýrði það að sínum
hluta og Jietta innan 20—32 atkvæða,
en það mun vera lengd rímnahátta frá
ofhendingu til langhendu, draga ]>ar
upp mynd eða segja sögu svo sem
sagan eða myndin Jjarfnast. Þeir kynnu
að hiksta á því suntir.
Þennan áðurnefnda vanda leysir
Kristján Ólason frá Húsavík samt í
hérumbil hvert skipti sem hann reynir
í litlu kveri, sem hann kallar Ferhendu
og Þjóðvinafélagið og Menningarsjóð-
ur gáfu út.
Það var menningarstarf og þjóðvin-
unt greiði, sem þakka ber.
Hve margir skyldu Jteir menn vera,
sem geta lýst sorginni í jafnstuttu máli
jafnsatt og frjósamlega eins og gert er
í Ferhendu á bls. 56, þar sem stendur:
Aldrei silfur eða gull —
ein við daufar glætur —
situr og spinnur svarta ull
sorgin — daga og nætur.
Þeir, sem hafa gengið í sauðarlitum
ullardurgunum vita það og minnast
Jress, Jregar nefnd er svarta ullin, hve
endingargóðar og hollar flíkurnar úr
henni voru. Ætli það fari ekki líkt
fyrir ýmsum þeim, sem sorgin hefur
Iniið að heiman að þeint reynist klæðn-
aður hennar traustur „í vetrarhríð vax-
innar ævi“ og kasti sorginni síðast and-
legra athvarfa sinna?
Þá mætti hún reynast ólogin stakan
Jjessi og hvorki fegurðarvana né efnis-
laus:
Ekki Jjjáist auðniu grá,
yndisfáa og nauma,
heldur sá er ann og á
ástarþrá og drauma.
Þessar tvær stökur eru sýnishorn einn-
ar opnu í Ferhendu.
En þótt gott sé kverið og líklega
bezt unnið frá höfundarins hendi
Jreirra bóka, sem nú eru nýjar á mark-
aði, þá er ekki allt þar dregið jafn-
heitt út úr hjartarótunum og áðurtahn
sýnishorn, en þar sem kaldari er málm-
urinn fer höfundinum Jrrátt fyrir hag-
mælsku lians og vandvirkni sent öðr-
um, að hann sannar sinn eigin franv
burð, Jrennan:
Ekki er bjart ef Jjurrt og Jjyrsl;
Jjrumir svarta skar á kveiknum,
eins er margt um orðsins list
eftir að hjartað skerst úr leiktium-
En fyrri er gilt en valið sé, og þar
sem fyrir ber algengt dægurhjal eins og
um veðrið, Jjar hangir hríðarkápan a
hvítra fjallaöxlum eða svellin gráta stg
í hel. Og heldur en láta menn svívirða
sig á vanþakklæti fyrir ágætar vísur og
afburðaverk, þótt listiðnaður kunni
fremur að þykja ásamt mestallri stöku-
smíð en listin sjálf, vekur hann eftn-
tekt á aðalhandbragðinu með Jjví :ll')
bregða fyrir sig Jjví, sem hann kallar
skotrím og gerir þannig annars rétt-
gerða og snjalla hringhendu að at‘
hlægi. Svona hljóðar hún og er um a®"
farandi sláturtíð:
Nætursvalt er nú og gott,
næstum allt í lagi,