Eimreiðin - 01.05.1968, Side 34

106
EIMREIÐIN
II.
Okkur fannst vikan, sem pabbi var á markaðinum, áþekkust vik-
unni sem Tisha b’Av er í. En það er föstu-dagur til minningar um
eyðileggingu musterisins. Þá sást aldrei votta fyrir brosi á vörum
móður minnar, og jafnvel börnin þorðu ekki að hlæja. Móðir mín
sáluga eldaði mat úr mjólk og grænmeti og fleiru, sem börnum
þykir gott. Ef við vorum óþæg, sá hún í gegnum fingur við okkur.
Ávítaði okkur ekki einu sinni fyrir ýmislegt, sem við vorum annars
flengd fyrir. Oft og mörgum sinnum fann ég hana við gluggann
með tárvot augu.
Hvers vegna sat mamma við gluggann? Hún, friður sé með minn-
ingu hennar, hafði aldrei skipt sér af athöfnum ókunnugs fólks,
kærði sig jafnvel ekki um að hlusta á það, sem grannkonur henn-
ar voru að segja frá. Hitt hafði hún fyrir sið, frá því er faðir minn
fór á markaðinn í I.eschwitz hið fyrsta sinn — að standa við glugg-
ann og stara fram undan sér.
Árið, sent pabbi fór til Leschowitz í fyrsta skipti, stóð mamma
við gluggann. Allt í einu æpti lnin hástöfum: „Þeir kyrkja hann.“
„Hvað ertu að segja?“ var einhver sem spurði hana.
Hún svaraði: „Ég sé ræningja halda um hálsinn á honum.“
Ekki hafði hún fyrr mælt þessi orð, en hún hneig í ómegin.
Sent var eftir föður mínum, og fannst liann þá máttvana, því á
sömu stund og leið yfir móður mína, hafði verið ráðizt á hann í
því skyni að ræna liann peningunum og hann tekinn kverkataki.
Það var kraftaverk, að honum skyldi verða bjargað.
Síðan las ég í Harmagráti Jeremíasar: „. . .svo sem ekkja“, en
það útleggur Slomo Jitzchaki rabbí: „svo sem kona, er maður henn-
ar ferðast frá um langa vegu, og hyggst hverfa aftur til hennar."
Þá sá ég móður mína sálugu fyrir mér, þar sem hún sat við glugg-
ann með tárvotar kinnar.
III.
Allan tímann, sem pabbi var í Leschowitz, svaf ég í rúmi hans.
Þegar eftir kvöldbænarlestur háttaði ég, teygði úr mér í langa
rúminu hans og dró ábreiðuna upp að eyrum, en lagði við hlustir
að venju. Því ef ég heyrði lúðurhljóm Messíasar, varð ég að fara
á fætur. Ég liafði miklar mætur á Messíasi konungi. Oft og mörg-
um sinnum útmálaði ég með sjálfum mér og hló að hugsuninni um
hvílíka furðu það myndi vekja á jarðríki, þegar Messías birtist,