Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 35

KLÚTURINN
107
einn góðan veðnrdag. Síðast í gær sat hann og gerði að sárum sín-
um, og í dag er hann kannski orðinn konungur. I gær sat liann
meðal hin fátæku, og þeir þekktu hann ekki. Allt í einu datt
Drottni í hug loforð það, er hann hafði gefið um að fresla ísrael,
og leyfði honum að opinbera sig mönnunum.
Einhver hefði í mínurn sporum orðið gramur út í fátæklingana,
sem ekki sýndu Messíasi konungi sóma, en ég bar hlýjan hug ti!
þeirra, því Messías konungur hafði gert sér að góðu að sitja meðal
þeirra. Einhver hefði í mínum sporurn fyrirlitið hina fátæku, sem
borða gról t brauð, meira að segja á sabbatsdögum og ganga í ólirein-
um klæðum. En mér voru þeir kærir, því sumir þeirra höfðu fengið
að sitja hjá Messíasi.
Góðar voru þær nætur, er ég lá á Ijeði mínum og braut Ireilann
um Messías kóng, er skyndilega myndi opinberast heiminum og
leiða okkur til lands ísraels, þar sem hver maður getur setið undir
vínviði sínum og fíkjutré. Þá þyrfti pabbi ekki að fara til markaðs-
ins og ég ekki að ganga í skóla, heldur myndum við ganga fyrir
auglit guðs í forgarð musterisins.
Og sem ég lá og hugsaði á þessa leið, hnigu augu mín aftur af
sjálfu sér, og áður en þau lukust, greip ég um „Arba Kanfor“ mitt
og taldi hnútana á snúrum þess, — til að vita hve marga daga pabhi
væri búinn að dvelja í Leschowitz. (Arba Kanfor er táknrænn
bænarefill, nreð snúrum í öllum hornum, sem allir guðlrræddir
Júðar bera á sér undir klæðum). Á þeirri stund streymdi til nrín
grænt, svart, rautt og blátt ljós, eins og bjarmi sá, er lierst til þeirra,
sem ferðast um merkur og skóga, unr gnúpa og gil, og geislar út
frá sér hverskonar hugsanlegri auðlegð. Og hjarta mitt hoppaði af
fögnuði yfir öllum þeinr gæðunr, senr framtíðin geymir oss til
þess dags, er Messías birtist, — bráðlega, á vorum diigum.
Þegar lrjarta nritt var senr hamingjuþrungnast, kom stór fugl
°g goggaði í ljósið. Einu sinni tók ég snúrurnar mínar, batt nrig
fastan nreð þeim í vængi hans og sagði: „Fugl, fugl, fljúgðu nreð
nrig til föður míns!“ Fuglinn þandi út vængina, flaug af stað og
flutti nrig til borgarinnar — lrún hét Róm. Ég leit niður og sá
Iróp fátæklinga sitja við lrlið borgarinnar, og meðal þeirra var
einn, er sat og gerði að sárunr sínunr. Ég leit undan, til að sjá ekki
þjáningar hans. Senr ég leit af honum, reis upp hátt fjall, þakið
þyrnunr og þistlum, en grinrm dýr voru á beit í fjallinu og óhreinir
tuglar flugu yfir því, en andstyggileg skriðkvikindi komu í ljósmál.