Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 36

108
EIMREIÐIN
Allt í einu kom vindkviða og ég léll niður á tjallið. Fjallið tók að
lirynja sundur og mér fannst ég ætla að rifna með því. Ég vildi
hljóða, en hljóðaði ekki, því ég var hræddur um, að fuglarnir
óhreinu kæmu og rifu úr mér tunguna, ef ég opnaði munninn.
Þá kom pabbi, vafði mig í bænasjal sitt og lagði mig í rúmið.
Ég opnaði augun til að sjá frarnan í hann, og sá þá að kominn var
dagur. Þá vissi ég, að Drottinn hafði tekið einn dag til viðbótar
frá nóttum markaðsins. Ég greip snúruna mína og batt á hana
nýjan hnút.
V.
Hvert sinn er pabbi kom heim af markaðinum, færði hann
okkur ýmsar gjafir. Einkar greindur var faðir minn, vissi vel, livers
við óskuðum okkur og gaf okkur það. Má vera, að herra draumsins
liafi sagt honum frá því, er hann hafði sýnt okkur, og því hafi
pabbi fært okkur það.
Ekki hélzt okkur lengi á öllum gjöfunum. Svo er með alla hluti
í heimi hér, sem ekki lifa að eilífu. Jafnvel bænabókin mín fallega,
bana hafði ég opnað og spurt ráða um allt, sem ég ætti að gera,
þangað til ekki var annað eftir af henni, en nokknr laus og rifin
blöð.
Ein var þó sú gjöf, sem pabbi gaf mömmu, er entist í mörg ár.
Og jafnvel eftir að hún var glötuð, hvarf hún ekki úr lmga mér.
Ennþá hugsa ég til hennar, eins og hún væri vís.
VI.
Faðir minn kom heim af markaðinum að áliðnum föstudegi, og
börnin höfðu leyfi úr skóla. Þetta mega börn ekki heyra: Þessar
stundir fyrir sabbatsdag voru okkur kærari en allir vikudagar aðrir.
Því alla daga vikunnar situr barn yfir bókum sínum og augu þess
og hjarta heyra Jdví ekki til. Ef Jrað lítur upp úr bókinni, fær Jrað
löðrung. Að áliðnum föstudegi fær Jrað lausn. Þótt það svo geri
Jíá hvað sem hugur girnist, kemur enginn í veg fyrir það. Hefði
enginn miðdegisverður verið, var heimurinn eins og hreinasta
paradís. En mamma hafði kallað mig til snæðings, og ég gat ekki
fengið af mér að neita Jdví.
Meðan við vorum að borða, brá litla systir mín liönd að eyra og
beygði sig hlustandi fram yfir borðið.
„Hvað ertu að gera?“ spurði mamma.