Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 66

138
EIMREIÐIN
útaf einhverju blabla þeirra á
milli, sú var portúgölsk og þel-
dökk og reri í spiki og hárið stóð
í brúskum útúr eyrunum á
henni, hún þefjaði einsog hest-
hús spænska reiðskólans í Kárn-
ten. Þetta er næstum það eina
sem ég hef ekki getað fyrirgefið
Portúgölum.
Mennirnir frá UAR voru háv-
aðasamir undir borðum og ég
leiddi talið að þessum sérkenni-
legu kokhljóðum arabískunnar,
senr helst rninna á korr r mönn-
um senr verið er að skera á háls.
Holmgren sperrti brúnina yfir
heila auganu — hitt var lokað og
lágu að því ótal hrukkur líktog
fílsauga — og svaraði í vorkunn-
sanrlegum tón:
Það leynir sér ekki að þú hefur
aldrei skorið nrann á lráls.
Að vísu ekki, svaraði ég, en dýr
lrinsvegar, kindur og kálfa. Mun-
urinn ætti varla að vera nrikill.
Og ekki nreira um það að
sinni. Svo vinur vor var þá mann-
slagari, það gat svosenr vel kom-
ið heinr og saman, til þess bentu
skakklöppin og tóma fílsglyrnan
og aukheldur tók ég nú eftir að
annað eyrað á honunr var eitt-
lrvað krassað. En það er of mikið
af manndrápurum í heiminum
tilað þeir geti verið nokkuð for-
vitnilegir, svo ég nennti ekki að
spyrja neins, nreðfram fyrir þá
sök að reynsla mín af morðingj-
unr er sú að þeir dekri við glæp
sinn, nostri við hann laundrjúgir
og ali á lronunr einsog löngu
liðnu kvennafari.
Þennan dag skrapp ég til St.
Albans að glugga mér til lrugbót-
ar í keltneskar og rómverskar
fornminjar og heinrsótti síðan
kunnfólk nritt þar allskanrnrt frá,
í Hertfordshire. Það var í þorps-
legri smáborg, þó heldur stærri
en Akureyri, og húsin og göturn-
ar með svip sem laug því alúð-
lega að manni að ]rau hefðu vax-
ið uppúr þessari gönrlu friðsömu
jörð engu síður en trén og gerð-
in, sem gerðu allan staðinn að
nrósaík glóðvolgra skugga;
fuglasöngur var lrér ofar á baugi
en mannanrál, guði sé lof. Og þó
aðeins hálftíma ferð í Lundúna-
þvargið. Þarna gleymdi ég tíman-
um í tvo—þrjá daga, eða kannski
næstum viku.
Þar kom þó að ég fór til Lund-
úna aftur gagntekinn fítonskrafti
líktog Bódísea; það var hvæsandi
rigning þegar ég endasentist inn-
unr dyr frú Ríad í Lexlranr
Gardens fjörutíu og something,
gráir droparnir skullu á steyp-
unni einsog vélbyssukúlur og
endurköstuðust sundurtættir
uppí buxnaskálmarnar. Og það
var einsog við manninn nrælt; ég
hafði ekki fyrr lokað að nrér uppi
á herbergi en barið var að dyr-
unr. Það var Holmgren og í því,
þótt ísblá lrarkan í auganu væri
sönr og hvunndags; kannski var