Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 68

140
EIMREIÐIN
þetta á pöbbnum, bætti hann við.
Hví skyldu þeir fordæmdu
gæta bræðra sinna, hélt hann
áfram og færðist allur í aukana
þegar ég lagði ekkert til málanna.
Og hversvegna í djöfuls nafni
skyldi einhver vera fordæmdur,
sagði ég tungulatur.
Sumir eru fæddir það, sagði
hann og drakk niðrí hálft glas án
þess að gretta sig. Hann varð
unglegri þegar alkóhólið sveif á
hann; það slaknaði á andlits-
dráttunum.
Sumir eru það og verða hvern-
ig sem þeir láta, sagði hann. Það
þvær enginn af sér hörundslit-
inn, og það breytir því enginn að
hann er fæddur í hjáleigu norðrí
Vesturbotni þar sem krakkarnir
eru tólf í kotinu en kýrin ekki
nema ein; það segir sig sjálft að
það lengsta sem Jressir tólf krakk-
ar geta hugsað sér er að verða
nógu sterkir tilað geta haldið á
öxi eða í hæsta lagi að komast á
sjóinn og verða ævintýrahetjur í
slagarastíl: Se svarta Rudolf dans-
ar. Það ekki svo mikið sem
hvarflar að þeim að þeir megi
nokkru sinni vera að því að rétta
nógu mikið úr sér frá þrældómn-
um tilað sjá stjörnurnar. Svo þeg-
ar þeim er alltíeinu sagt að þeir
megi eiga heiminn ef þeir taki
að sér að verða stríðshetjur í
nokkra mánuði, nú hversvegna
þá ekki. Þeir falla kannski, en
skyldi það vera nokkuð verra
en kremjast undir fallinni eik
eða veslast upp af malaríu í ein-
hverju skítapleisi í hitabeltinu.
Og þótt þeir tapi stríðinu, kom-
ast þeir hvorteðer ekki neðar en
þeir upphaflega voru.
Nema hvað hugsast getur að
einhver kræki úr þeim auga eða
pikki prjóni í eyrað á Jreim, sagði
ég og opnaði annan bjór.
Það var enginn prjónn, sagði
hann og brást við svo hart sem
hefði ég sjálfur stungið hann.
Það var sænskt stál.
Hann seildist niðrí opna tösku
og kippti upp kuta, einum af
þessum sem algengt er að sjá hjá
norrænum sjómönnum, sem nota
Jdú jafnt tilað slægja fisk og
rispa hver annan þegar svoleiðis
kemur anuppá. Hann skyggði á
birtuna frá glugganum og var
uggvænlega stór og svartur þar
sem hann stóð fyrir framan mig
og gældi við kutann, líktog hann
ætlaðist tilað ég bæðist afsökun-
ar á að liafa kallað þetta áhald
prjón. Svo fór hann að Jrvaðra
um vistina í SS-Wiking, það var
ekki svo slæmt meðan það varði
vildi hann meina, æfingarnar og
allt það, þangað til allt fór til
fjandans við Stalíngrað. Við óð-
um ryk og leðju og snjó í hné
langleiðina austurað Volgu, sagði
hann, krímóttir í framan af steik-
ingshita, dofnir af brunagaddi.
Reykjarbólstrarnir frá brenndu
þorpunum vísuðu okkur veginn