Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Blaðsíða 37

þessa niðurstöðu krafði B. rikissjóð um endurgreiðslu
þess hluta söluskattsins, er B. hafði ofgreitt, en hann liafði
þá verið innheimtur hjá lionum. Yar synjað um endur-
greiðsluna, og höfðaði B. þá mál.
Svo sem fyrr getur, kærði B. álagningu skattsins fyrir
1. ársfjórðung 1952, greiddi skattinn með fyrirvara, og
höfðaði mál til endurgreiðslu innan hæfilegra tímamarka.
Þótti eftir atvikum verða að lita svo á, að aðgerðir B. liefðu
verið nægilegur fyrirvari um ákvörðun hans til að krefj-
ast endurgreiðslu á þeim söluskatti, er siðar kynni að
verða á hann lagður eftir sömu reglum. Var krafa B. um
endurgreiðslu þvi tekin til greina.
(Dómur B.Þ.B. 30/11 1956.)
Sala lausafjár. — Eignarréttarfyrirvari. — Fyrning.
Með kaupsamningi, dags. 20. des. 1951, seldi G. H. skáp.
Var svo um samið, að H. greiddi hluta kaupverðsins við
afhendingu skápsins, en eftirstöðvarnar í tvennu lagi í
jan. og febr. 1952. Sá fyrirvari var í samningnum, að skáp-
urinn skyldi vera eign G., unz hann væri að fullu greidd-
ur. H. innti af hendi fyrstu greiðsluna, en greiddi aðeins
helming eftirstöðvanna.
G. höfðaði mál og krafðist þess aðallega, að H. yrði
dæmdur til greiðslu eftirstöðvanna, svo og að viðurkennd-
ur yrði eignarréttur hans í skápnum, unz andvirði hans
væri að fullu greitt. Til vara krafðist G. eingöngu viður-
kenningar á eignarrétti sínum að skápnum.
H. hvorki sótti né lét sækja þing í málinu. Var málið því
dæmt eftir framlögðum skjölum eingöngu, 118. gr. eml.
Fram kom, að G. hafði skráð á kaupsamninginn hinn
5. apríl 1952 þann hluta af eftirstöðvum kaupverðsins, er
H. samkvæmt framansögðu hafði staðið skil á. Eftir það
varð ekki séð, að liann hefði gert reka að innheimtu skuld-
arinnar fyrr en með höfðun þessa máls, en stefna í því
var birt 13. okt. 1956. Samkvæmt 1. tl. 3. gr. laga nr. 14
frá 1905 var talið, að krafan væri niður fallin fyrir fyrn-
163