Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Blaðsíða 47

gjaldið. Hér væri um aðkeypta þjónustu að ræða, sem fé-
lagið seldi félagsmönnum sínum og engin rök mæltu með
því, að þessi þjónusta væri veitt ókeypis þeim mönnum,
er félagið vildi heiðra. Þar við bættist, að bifreiðastöðin
hefði ekki sameiginlegan fjárhag með félaginu, enda þótt
félagið eigi og reki stöðina.
M. krafðist sýknu. Reisti hann þá kröfu á því, að með
kjöri hans sem heiðursfélaga í vörubílstjórafélaginu hefði
hann verið leystur undan þeirri kvöð að greiða gjöld til
félagsins, þar á meðal afgreiðslugjald til stöðvar þeirrar,
er félagið rekur. Byggðist slíkt á almennum reglum um
slíka félaga og venju innan félagsins. Yerði félagið og
stöðin ekki aðgreind að þessu leyti, enda stöðin rekin af
félaginu. Greiði það tap, er á rekstri hennar kunni að verða
og hirði hagnaðinn af rekstrinum. Þá taldi M., að fyrr-
nefnd samþykkt frá 20. jan. ’52 skipti hann engu máli, þar
sem hann hefði verið kjörinn heiðursfélagi löngu áður og
yrði ekki sviptur þeim rétti.
Á þeim tíma, er M. var kjörinn heiðursfélagi, voru eng-
in ákvæði i samþykktum Þ. um slíka félaga og ekki var
kunnugt, að til væru nokkrar almennar reglur um heiðurs-
félaga i félögum. Var talið, að félag, sem kýs heiðurs-
félaga, ráði því, hver réttindi fylgi þvi kjöri. Með skir-
skotun til fyrrnefndra samþykktar Þ. og þess, að Vöru-
bílastöðin Þ. er atvinnufyrirtæki, er félagið rekur, var
ekki talið, að í kjöri M. sem heiðursfélaga fælist það, að
hann væri laus undan því að greiða þá þjónustu, er fyrir-
tækið léti honum í té. Samkvæmt því var honum gert
að greiða afgreiðslugjaldið.
(Dómur B.Þ.R. 5/2 1955.)
173