Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Blaðsíða 54

í sama formi og hér. Er frásögn höfundar um meðferð og
flutning mála fyrir norskum dómstólum mjög ýtarlega
rædd og jafnvel skýrð með lifandi dæmum úr frægum
norskum og erlendum dómsmálum.
Efni bókarinnar, sem skiptist í 9 aðalkafla er skipulega
niður raðað og bókin er rituð á léttu og skýru norsku máli.
Fyrir verðandi málflutningsmenn er mjög fróðlegt og
gagnlegt að kynna sér leiðbeiningar og kenningar höfund-
ar, t. d. varðandi uppbyggingu ræðna sækjanda og verj-
anda, um afstöðu málflutningsmanna til dómara og vitna,
svo og alla hegðun lögmanna fyrir dómi.
Lengsti kafli bókarinnar fjallar um aðiljayfirheyrslur og
vitnaleiðslur. Gagnrýnir höfundur þar þá reglu, sem einnig
tíðkast nú hér, að dómarar yfirheyri sjálfir vitni, í stað
þess að leyfa málflutningsmönnum að spyrja vitnið beint.
Er ekki rúm til þess að fara nánar út í það efni hér.
Eins og áður er minnzt á er bók þessi sérstæð í sinni
röð og virðist mér hún eiga erindi til allra, er málflutning
stunda, ekki sízt byrjenda í starfinu. Höfundur mun hafa
langa reynslu sem málflytjandi. Hefur hann kynnt sér
efnið til hlýtar, eins og bók þessi ber ótvírætt vitni um.
Sigurgeir Sigurjónsson.
180