Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Blaðsíða 38

ingu. Talið var og, að lita bæri svo á, að fyrirvari G. um
eignarrétt að skápnum væri háður sömu reglum og sjálfs-
vörzluveðréttur í lausafé, livað fyrningu snerti. Af því
leiddi, að réttur G. til að fá hlutinn afhentan sér féll úr
gildi, um leið og krafan fyrntist. H. var því sýknaður af
öllum kröfum hans í málinu.
(Dómur B.Þ.R. 22/11 1956.)
Skaðabætur utan samninga. — Ábyrgð atvinnurekanda.
Dag einn i janúar 1954, um kl. 17.00, var S. á gangi
suður yfir Hverfisgötu hér í bænum. Gekk hún yfir af-
markaða gangbraut, sem er á mótum þeirrar götu og Kalk-
ofnsvegar. Er S. átti ófarna um 2 metra að syðri gang-
stéttarbrún, ók drengur á ljóslausu reiðhjóli á hana með
þeim afleiðingum, að bæði féllu í götuna. Hlaut S. nokk-
ur meiðsli við hnjask þetta.
Drengurinn, sem reiðhjólinu ók, var rúmlega 14 ára
gamall. Yar hann sendisveinn hjá firmandu K. og var í
sendiferð á vegum þess, er slysið varð. Átti drengurinn
lijólið sjálfur og fékk ekki greiðslu lijá K. fyrir notkun
þess, en á hinn bóginn bætti K. honum skemmdir á lijól-
inu og bilanir, ef um slíkt var að ræða.
S. höfðaði mál gegn K. og krafðist bóta vegna meiðsla
þeirra, er hún hlaut. Reisti hún kröfu sína á því, að sendi-
sveinninn liefði átt alla sök á slysinu með því að aka liratt
niður Hverfisgötu á reiðlijóli sínu ljóslausu, enda þótt
dimmt væri orðið. Með hliðsjón af því, og þar eð sendi-
sveinninn liefði verið starfsmaður K. og að starfi i hans
þágu, er slysið varð, bæri liann fébótaábyrgð á öllu því
tjóni, er hún beið.
K. krafðist sýknu. Reisti hann sýknukröfuna á því, að
hann bæri ekki atvinnurekanda ábyrgð á sendisveininum.
Það liafi ekki verið slíkt samband milli sendisveinsins og
hans, að hann gæti komið við nokkru eftirliti með sendi-
sveininum við framkvæmd starfans.
Sendisveinninn var talinn hafa brotið 11. gr, lögrsamþ.
164