Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Blaðsíða 43

vann, með þeim afleiðingum, að B. slasaðist mikið og and-
aðist síðar af völdum meiðslanna.
Ekkja B. og dánarbú liöfðuðu bótamál gegn R. og J. og
gerðu þær dómkröfur, að R. og J. yrðu in solidum dæmd-
ir til greiðslu skaðabóta vegna fráfalls B. Var sú krafa á því
byggð, að veikindi og dauða B. mætti ótvírætt rekja til
slyssins, en stefndu liáðir bæru ábyrgð á öllu því tjóni, er
af því hlauzt. J. samkv. ákv. 34. sbr. 35. gr. bifrl,, sem eig-
andi og umráðamaður fyrrnefndrar bifreiðar, en R. á þeim
grundvelli, að orsök slyssins hefði verið óaðgæzla starfs-
manns hans við starf sitt. Væri þvi um atvinnurekanda-
ábyrgð af lians hálfu að ræða. Yrði liins vegar svo litið
á, að J. hafi ekki verið umráðamaður bifreiðar sinnar, er
slysið varð, bæri að skoða R. umráðamann hennar á þeim
tíma, og væri hann því einnig bótaskyldur vegna slyssins
eftir tilvitnuðum ákvæðum bifrl.
J. og R. kröfðust s>rknu.
Reisti J. sýknukröfuna á því, að hann hefði ekki verið
umráðamaður bifreiðar sinnar í umrætt sinn og bæri þvi
ekki fébótaábyrgð á slysinu, enda ættu hinar sérstöku
ábyrgðarreglur 1. mgr. 34. gr. bifr.l. ekki við.
R. reisti sýknukröfuna á þvi, að ósannað væri, að um
nokkra sök hefði verið að ræða hjá manni þeim, er ræst
hafði bifreið J.
Loks studdu báðir stefndu sýknukröfur sínar þeim rök-
um, að B. heitinn befði verið inni á verkstæðinu án sér-
staks leyfis. Hann hafi því verið þar á eigin ábyrgð og ætti
því að leggja á liann a. m. k. nokkurn hluta sakar á því,
livernig fór.
R. rekur bifreiðaviðgerðir og hefur á að skipa kunnáttu-
mönnum í þeirri iðn. Var því talið, að J. liafi mátt treysta
þvi, er bann afhenti bifreið sína til viðgerðar, að ekki væri
þannig með hana farið á verkstæðinu, að af henni sem
ökutæki stafaði hætta fyrir aðra. Þótti því verða að fall-
ast á það með J., að bifreiðin hefði verið úr umráðum
169