Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Qupperneq 41

A. að færa sönnur. Gildi þar um regla gagnstæð hinni
ströngu ábyrgðarreglu 31. gr. loftferðal. Orsök slyss þessa
verði hins vegar aldrei leidd í ljós og sé því ósannað, að F.
eða starfsmenn hans hafi átt sök á því.
I annan stað var sýknukrafan á þvi byggð, að yrði talið,
að fébótaábyrgð væri fyrir hendi, væri sú ábyrgð takmörk-
uð. Var i því efni skírskotað til 34. gr. loftferðal. Verði
ákvæði þeirrar greinar ekki skilin öðru visi en svo, að
bætur vegna eins og sama flugslyss megi samanlagt aldrei
nema hærri fjárhæð en kr. 110.000,00. Sé slik takmörkun
og í samræmi við alþjóðareglur, sbr. Varsjársamþykkt-
ina, 22. gr.
Talið var, að eftir þeim upplýsingum, sem gögn málsins
veittu um veðurskilyrði nyrðra, áður en flogið var af stað
frá Reykjavík, yrði eigi talið, að óvarlegt hefði verið að
hefja flugferðina. Eigi þótti heldur fram komið, að flug-
reglur hefðu verið brotnar með því, að flogið hefði verið
óeðlilega lágt. Þótti ekki verða fullyrt, með hverjum hætti
slysið varð, en þegar liaft var í huga annars vegar, hvar
flak flugvélarinnar fannst (í hlíð Hestfjalls um 200 m frá
sjó) og liins vegar, að veðurskilyrði voru slæm orðin, er
flogið var austur með Siglunesi og fóru versnandi, þá
þóttu allar líkur benda til þess, að flugmaðurinn hefði
ekki vitað, hvar hann fór eða snúið of seint við til hafs.
Með skírskotun til þess var ekki talið sennilegt, að gætt
liefði verið nægilegrar varkárni af þeim starfsmönnum
F., sem hér áttu hlut að máli. Var því fébótaábyrgð
lögð á F.
1 VII. kafla loftferðalaganna, sem voru einu gildandi
ákvæðin í ísl. rétti um þetta efni, er slysið varð, takmark-
ar löggjafinn bótarétt fólks, sem verður fyrir flugslysum
utan flugvélar. Arið 1949 var Varsjársamþykktin lögtekin
hér á landi, en i henni er skaðabótaréttur farþega i innan-
landsflugi takmarkaður við vissa fjárhæð, sé ekki ásetn-
ingi flvtjanda eða gáleysi, sem talið yrði jafngilda ásetn-
ingi, til að dreifa, en svo var ekki talið um slys þetta, eins
167