Tímarit lögfræðinga - 01.01.1965, Side 67

ur niyndu falla 40 þús. kr. bætur, cf þeir fengju ekki
afsal fyrir eigninni. Gagnaöflun í fyrra málinu var lok-
ið 17. apríl 1956, en var endurupptekið 14. júni til sátta-
umleitana. Buðu stefnendur fram 137.345.86, kr. 20 þús.
i málskostnað og vexti eins og krafizt var í stefnu. Til-
boðið var bundið því skilyrði, að málið gengi áfram til
dóms og að endurgreitt vrði það, sem oftekið kynni að
reynast. Stefndu höfnuðu tilboði ])essu, nema dómkröf-
urnar yrðu skilyrðislaust greiddar. Þann 12. júlí greiddu
stefnendur síðan áðurnefndar kr. 40 þús. til nefnds Á.
Dómur í fyrra málinu gekk 27. nóv. 1956 og voru stefn-
endur dæmdir til að greiða kr. 137.345.86 vexti og kr.
16.500.00 í málskostnað, allt gegn útgáfu afsals. Dóm-
arinn leit svo á, að ljóst hefði verið, að stefndu hefði
verið samkvæmt nýnefndum dómi rétt að höfða hið fyrra
mál og krefjast alls kaupverðsins. Stefnendum hefði ált
að vera það fullkunnugt, löngu áður en nefndur maka-
skiptasamningur var gerður, að þeir gætu ekki fengið
afsal fyrir eigninni fyrr en dómur væri genginn í fyrra
málinu, nema gegn greiðslu dómskröfunnar.
Hið skilorðsbundna sáttatilboð hafi ekki skapað neinn
rétt á hendur stefndu, sem hafi ekki á neinn hátt verið
bundnir við samninga stefnenda við 3. mann. Auk þessa
hættist það við að í makaskiptasamningnum sjálfum voru
ákvæði um útgáfu afsals á tilteknum degi og að ekki
hafði verið kannað hvort heita hefði mátt 35. gr. 1. nr.
7/1936 um bæturnar til Á. Voru stefndu því sýknaðir.
Dómur Bþ. R. 19. maí 1958.
Framh. í næsta hefti.
TimariL lögfrœðinga
61