Tímarit lögfræðinga - 01.09.2003, Síða 75

reglur um skatta og gjöld teljist ekki til formreglna þó að í sumum ríkjum leiði
það til ógildingar samninga að þeirra hefur ekki verið gætt.177
Guiliano og Lagarde taka fram að beita eigi 7. gr. um formkröfur. Aðstaðan
geti verið sú að ófrávíkjanlegar reglur um formkröfur gildi samkvæmt lögum
þess lands sem samningur hefur náin tengsl við. Af því leiði að taka verði tillit
til þessara ófrávíkjanlegu reglna enda þótt 9. gr. leiði ekki beinlínis til þess að
beita eigi þeim lögum. f þessu sambandi nefna þeir dæmi um formkröfur sem
gilda samkvæmt lögum þess lands þar sem vinnusamning skal efna, þar á meðal
að ákvæði um bann við samkeppni skuli vera skrifleg enda þótt munnlegir samn-
ingar séu gildir samkvæmt lögum þess lands þar sem samningur var gerður eða
lögum þess lands sem aðilar völdu. Það sé dómstóllinn í landinu þar sem mál er
rekið sem meti að hve miklu leyti beita eigi hinum ófrávíkjanlegu reglum og þar
með víkja frá ákvæðum 9. gr.178
9.2.2 Reglan um lex causae og lex loci actus
í 1.-4. mgr. 9. gr. eru ákvæði sem koma eiga í veg fyrir að samningur sé
óvænt ógildur vegna formgalla.179 Þannig er á því byggt að samningur sé form-
lega gildur ef hann annað hvort fullnægir formkröfum þeirra laga sem um hann
gilda (lex causa) eða formkröfum þess lands þar sem hann var gerður (lex loci
actus). Ríkisfangslög og heimalandslög samningsaðila hafa því enga þýðingu í
þessu sambandi. Með lögum þess lands sem um samning gilda er átt við lögin
sem leggja ætti til grundvallar samningi væri hann formlega gildur, sbr. 1. mgr.
8. gr.
Ákvæði 1. mgr. 9. gr. tekur til þess tilviks þegar báðir (allir) samningsaðilar
eru í sama landinu, t.d. þegar hönd selur hendi. Samkvæmt ákvæðinu er samn-
ingur sem gerður er milli einstaklinga, sem eru í sama landinu, formlega gildur
ef hann fullnægir formkröfum laga þess lands sem um hann gilda samkvæmt
lögum nr. 43/2000 eða lögum þess lands þar sem hann var gerður. Það nægir því
að samningur sé gildur samkvæmt öðrum hvorum þessara laga þó svo að hann
sé ógildur samkvæmt hinum lögunum.
Akvæði 2. mgr. 9. gr. tekur á því hvemig fara skuli með samning sem gerður
er milli tveggja manna sem eru ekki í sama landinu, t.d. með bréfaskriftum, faxi
eða símtali. Reglan er sú að samningur telst formlega gildur ef hann fullnægir
formkröfum laga þess lands sem gilda um hann samkvæmt lögum nr. 43/2000
eða lögum annars hvors landsins þar sem aðilar eru. Almennt er talið að þessi
regla gangi mjög langt í því að veita samningi gildi í samræmi við regluna um
favor negotii.
177 Torben Svenné Schmidt: Intemational formueret, bls. 246.
178 Mario Giuliano & Paul Lagarde: OJ 1980 C 282, bls. 30-31.
179 Mario tíiuliano & Paul Lagarde: OJ 1980 C 282, bls. 29.
183