Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Qupperneq 42

38
að þar var um missj'ningar að ræða, því hann lætur það mál
falla niður, og prentað er ekkert til eftir hann um það efni.
Ekki er heldur gott samræmi í því, sem hann skrifar
um einkenni veikinnar. í skýrslu sinni fyrir árið 1867
skrifar hann:
». . . det er . . . ganske vist at Echinokoksygdommens
Tilstedeværelse vil ofte, endnu forend Cysten kan foles ved
den udvendige Exploration, kunne diagnosticeres af en i Be-
handlingen af denne Sygdom erfaren Læge, thi Sygdommens
Begyndelse er uden Undtagelse ledsaget af temmelig konstante
meer eller mindre tydelig fremtrædende Lidelser i Almenbe-
flndendet«. Það er vonandi, að hann hafi ekki kent lærisvein-
um sínum þess konar reglur, því að hætt er við, að töluverð
óreiða yrði á greiningu þessa sjúkdóms frá öðrum með því
lagi, enda talar hann bæði i skýrslunum fyrir 1868 og 1870
um að greiningin sje erfið, og liætt við að menn villist á sulla-
veiki og öðrum sjúkdómum.
Hinir aðrir eldri læknarnir virðast hafa verið tregir til að
fallast á kenningar Krabbe, og Hjaltalín hefur sennilega rjett
fyrir sjer í því, sem hann minnist á hvað eftir annað í skýrsl-
um, sinum, að Gísli Hjálmarsson, Jósef Skaftason og Skúli
Tliorarensen hafi talið veikina arfgenga. Skýrslur Gísla eru
nú glataðar flestar. Skúli var ekki margorður í skýrslum
sínum, svo ekki er að marka, þólt þess sje ekki getið þar,
en Jósef Skaftason (Iæknir 1837 —1875) minnist á það hvað
eftir annað og síðast 1865, og gerir sjer mikið far um að
sanna, að svo sje. En honum yfirsjest í þvi, eins og hinum, að
gæta þess ekki að öll dæmi hans má vel samrýma einnig við
það, að sullir stafi frá hundum. Eftir hann eru engar skýrslur
til frá fyrstu árunum, en síðar skrifar hann oft mikið um
veikina, og í skýrslu lians fyrir árið 1848 er langt mál og
skynsamlegt um gang veikinnar og einkenni, og livað eftir
annað lýsir hann krufningum, sem liann gerði á sullaveikis-
líkum.
Frá þvi Jónas Jónassen (læknir á íslandi 1868 — 1910, land-
læknir 1895 — 1906) kemur til landsins 1868 og fer að kenna Iækna-
efnum og prjedika nýju kenninguna, bólar ekki á neinum efa
bjá læknunum, nema Hjaltah'n einum. Hans verður ekki heldur
varl hjá þeim læknum, sem Hjaltalín einn kendi og útskrifaði.
Auk þeirra athugasemda um sullaveikina, sem eru dreifðar
í skýrslum íslenskra lækna, eru til prentaðar ritgerðir eftir nokkra
þeirra á íslensku og útlendum málum. Á íslensku hefur Htið