Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Qupperneq 46

42
brenna það. Brot gegn ákvörðun þessari varðar 1—5 rd. sekt,
og fær sá annan helming sektarinnar, er uppljóstrar, en sveit-
arsjóðurinn hinn.
5. gr. Af upphæð gjalds þess, sem um er rætt í 2. gr.,
sbr. 3. gr., skal fyrst taka kostnaðinn til að útvega bók þá,
sem nefnd er í 3. gr. Af afganginum fær lögreglustjóri sá eða
lireppstjóri, sem í hlut á, annan helminginn, en sveitarsjóður-
inn hinn helminginn. Gjaldið skal greitt í fyrsta sinn 1872;
gjalddagi þess er hinn sami og annara sveitargjalda, og má
taka það með lögtaki, ef það ekki er greitt í tækan tíma.
6. gr. Fyrir tekjum þeim, sem sveitirnar fá samkvæmt
þessari tilskipun, skal gerður sjerstakur reikningur á liverju
ári, og skal fylgja honum til sönnunar eftirrit af hók þeirri,
sem getið er um í 3. gr.; skal reikningur þessi vera fylgiskjal
með aðalsveitarreikningnum.
7. gr. Með mál þau, sein rísa út af brotum á móti á-
kvörðununum í tilskipun þessari, skal farið sem almenn lög-
reglumál.1)
Reyndin varð sú, að tilskipunin varð alveg gagnslaus, að
allra dómi, einmitt vegna breytinga alþingis. Hreppshúar voru
svo örlátir, að þeir töldu enga hunda óþarfa. Skatlgjaldið varð
sama sem ekkert og hundum fækkaði ekki.
20 árum síðar (1889) varð það í fyrsla skifli að 3 lækn-
ar áttu sæti á alþingi, þeir Jónas Jónassen, Þorsteinn Jónsson
og Þorvarður Ivjerúlf. Þá var málið aftur tekið fyrir að til-
lilutun þeirra, og báru þeir upp »frumvarp til laga um hunda-
skatt á íslandi« (Alþ.tíð. 1889, C. bls. 176). Raunar var komin
nokkur hreyfing á málið fyrir þing, því að í Þjóðólfi (XLI. ár,
hls. 44) var þá um vcturinn ritstjórnargrein, sem kvartar yfir
þvi, hve ónýt tilskipunin sje, og að smugan fyrir þörfu liund-
ana sje svo stór, að allir liundar sleppi úl í gegnum liana, og
álítur ekki annað nægja til að ná þeim tilgangi að fækka
liundum (en þeir eru taldir 12000 á landinu) en skalt á alla
hunda. Scliierbeck landlæknir svarar þessari grein (ísafold XVI.
hls. 133) og felst að meslu á þessar lillögur.
Líklegt er að þessi hreyfing sje að miklu Iejdi Krahbe að
þakka. Þegar hann sá hvað þeir Snorri Jónsson2 3), dýralæknir, og
Jónassens) skrifuðu um, hve gagnslaus tilskipunin hefði
1) Lagasafn handa alþýðu, 2. bd.
2) Tidsskrift for Veterinærer. 1879, bls. 166.
3) Doktorsritgerð, bls. 110.