Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Blaðsíða 80

76
En hvað er ógert? í minum augum er því enn ósvarað
með nokkurri vissu, liverju vjer megum helst þakka rjenun
veikinnar. Hvorl það sjeu heldur almennar þrifnaðarbætur, eða
bein aíleiðing af þekkingu á eðli veikinnar og orsökum, eða af
lögunum, sem vjer búum við. Um það efast víst enginn, að
þrifnaðaraukningin eigi þátt í rjenuninni, og ekki siður aulcin
varúð við hunda og fækkun þeirra, — en er það aðeins þáttur?
I5etta þurfum vjer að fá að vita, þetta er enn ógert. Það má
fá vissu um það, hvern árangur hundahreinsunin hafi, og
hvern árangur fyrirmæli laganna um eyðingu sulla úr sláturfje.
Til þess verður að gera rannsóknir á því, eins og Krabbe gerði
1863, hve margir liundar af hverju hundraði hafi sullabandorma,
og það má ekki heita vanvirðulaust, að ekkert skuli hafa verið
gert í þá átt í 50 ár. Og það þarf að gera rannsóknir á því í
stórum stýl, eitt haust um slátrunarlímann, hve margar kindur
af hundraði hafi sulli, og smámsaman hve margir nautgripir
sjeu sollnir í samanburði við þá heilbrigðu. Það verður að fá
dýralæknana til að gera þessar rannsóknir. Ef rannsóknirnar
sýna að margir hundar eru enn með sullabandorma, þrátt fyrir
hundalækningartilraunir, og ef það verður augljóst — og á hvoru-
tveggju liggur megn grunur, — að margt sláturfje sje enn sollið,
þá er auðsætt, að lögunum verður að breyta. Þá er gagnslaust
að eyða fje til hundalækninga, sem ekki eru framkvæmdar eða
duga ekki. Alla áhersluna verður þá að leggja á meðferð sulla
í sláturfje, sjá um, að hundar nái ekki í þá.
Það er engin hætta á því, að þrifnaður minki aftur.
Læknarnir munu sjá um að almenningur gleymi ekki aflur
þekkingunni á orsökum veikinnar. Nú eru engar málsbætur
l’ramar. Og vjer eigum að komast nær útrýmingu hennar en
orðið er, svo nærri henni, að það verði fjarri því eftirleiðis,
að nokkur einn íslenskur læknir eigi kost á að gera yfir 200
skurði á sullaveikissjúklingum. Og jeg álít, að vjer höfum leyíi
til að vera vongóðir um þetta, og vongóðir um það, að innan
skamms tíma verði veikin — fágæt á íslandi.