Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Side 87

83
ísafjarðarhjerað (1s/j 1910): »Sullaveiki fremur sjaldgæf — liundalækn-
ingar í lagi«.
Rangárhjerað (ufl 1911): aHundalækningar fara l'ram í hverjum hreppi*.
í sumum hreppum fá bændur lifið, en í öðrum fara menn um.
Höfuðsótt í fje miklu minni en var. Talsvert af sullaveiki í mönn-
um, en pó sjaldgæf á við það sem var«.
IJafnarfjarðarhjerað (15/t 1911): »Hundalækningar i góðu lagi. Höfuð-
sótt i fje sjaldgæf, eins sullaveiki í mönnum«.
Keflavíkurhjerað (*°/7 1911): »Hundalækningar í lagi. Höfuðsótt sjald-
gæf, litið um hunda, sullaveiki altaf að minka«.
Vestmanneijahjerað (3/s 1911): »í einni eru ifir 20 hundar og vel sjeð
um ormalækningu. Höfuðsótt ekki i eijafje. Sullaveiki pví nær
aðeins i landfólki«.
Borgarfjarðarhjerað 1912): »Sullaveiki litil. Höfuðsótt mikil á
kirkjustöðum og hjá lækni (0: par sem margir koma). Hundalækn-
ingar hafa verið í ólagi, en eru nú að lagast i Borgarfjarðarsislu«
(ekki Mírasíslu).
Reikhólahjerað (jfl 1912): »Sullaveiki sjest ekki í hjeraðinu í mönnum.
Sjeð höfuðsótt i einni kind á 12 árum. En sullir finnast í slátur-
fje«. Ilundalækningar í ágætu lagi.
Slrandahjerað (“/7 1912): »Sullaveiki sjaldgæf, læknir Sjeð 2 sjúklinga
síðan 1909. — Höfuðsótt var orðin lítil, gaus upp í fyrra, en horfin
núna, »af pvi hundalækningum var kipt í lag«. Hundalækningar
hafa verið í ólagi, eru að lagast. Hreinsunarkofar voru reistir í
hverjum hreppi í fyrra«.
Blönduóshjerað (lafl 1912): »Sullaveiki er lítil og höfuðsótt í fje sjald-
gæf. Hundalækningar eru alstaðar framkvæmdar«.
Sauðárkrókshjerað (15R 1912): »Sullaveiki hefur læknir sjeð litið af.
Höfuðsótt fátíð. Hundalækningar eru í sæmilegu lagi«.
Eirarbakkahjerað (vjr, 1913): aHundalækningar vel ræktar; lækningin
fer vanalega fram í hesthúsum. »Jeg hef aldrei sjeð hjer höfuðsótt-
arkind«. »Aldrei minnast bændur á vanka«. »En sullir eru í ije dá-
litið«. »Enginn efi á pví, að sullaveikin er í stórri rjenun«.«