Búnaðarrit - 01.01.1891, Side 13

9
yrðu smíðuð úr þeim; það sýna meðal annars þær leif-
ar, sem finnast af birkiskógum lijer á landi í mýrum
og öðrum jarðlögum. Sagnirnar um skógana hafa, eins
og flestar aðrar sagnir, hallast í þá áttina, að gjöra
allt fegurra og meira í fyrri daga1. Þó er það víst,
að skógarnir liafa verið mjög svo víðáttumiklir, þegar land
byggðist; sögurnar bera svo samhljóða vott um það;
þær tala svo víða um skóga, og það opt á þeim stöðum,
sem nú líta svo út, að það lilýtur að koma oss undar-
lega fyrir, að þar hafi áður verið skógi vaxið land. Hin
ótal mörgu örnefni um allt land, sem fengið hafa nafn
sitt af skógunum, sanna þetta einnig. Það lítur svo
út, sem öll hjeruð landsins, meira að segja nálega allar
sveitir landsins hafi verið skógi vaxnar í fornöld að
meira eða minna leyti; þá hefur víða vorið skógi vaxið
land, þar sem nú eru graslausar skriður, lirjóstrug holt,
naktir aurar og eyðisandar. Þannig má sjá af Land-
1) Þessi gamla setning, sem liöfð cr eptir kerlingunum: „Það
var munur í mínu ungdæmi", eða „á dögum hennar ömmu minnar
sælu“, hefur jafuan komið fram í einhverri mynd hjá öllum þorra
manna á öllum timum, og hjá fiestum eða öllum þjóðum. Mönn-
um er jafnan Ijúft og tamt að ímynda sjer allt fagurt og frítt, og
allt í hinni lifandi náttflru stórt og sterkt, voldugt og sem laust
við þann veikleik, er dagleg reynsla leiðir jafnan fram á sjónar-
sviðið. En ímyndunin getur eigi skapað slikt, nema með því að
láta það vera í fjarlægð annaðhvort í tíma eða rúmi, því annars
kemur hin áþreifanlega reynsla og neyðir ímyndunina til að hætta
við slíka smíð. Þess vegna er allt svo fagurt og frítt í fornöld,
þess vegna eru fornaldarmenn svo stórir og sterkir, svo máttugir
og miklir fyrir sjer; og þess vegna er svo fullt af alls konar undr-
um á fjarlægum stöðum, þar sem reynslan hindrar eigi ímyndunina;
þess vegna finnast óskasteinar cfst upp á Tindastóli á Jónsmessu-
nótt, og þess vegna eru grösugir og gróðursælir dalir lengst inn í
Ódáðahrauni, og þcss vegna er fjeð þar svo stórt og feitt, — sauð-
irnir ekki minni en stærstu vetrungar o. s. frv.