Búnaðarrit - 01.01.1891, Qupperneq 50

46
þeim sömu lögum eru hundarnir háðir. En af verðleysi
þeirra leiðir meðal annars, að mörgum stendur á sama,
þótt þeir eigi hund, sem þeir liafa litla eða enga þörf
fyrir, þar sem ekkert kostar að eignast hann, og þeir
álita, að einskis vert sje að fæða liann. Sumum stend-
ur líka á sama, þótt hundur, sem ekkert kostar, og lít-
ið eða ekkert þarf að nota, fari á flæking. Þetta á sjer
líka opt stað um þá hunda, sem litla hirðingu og notk-
un hafa. Svo þegar á fiækinginn kemur, hrekjast þess-
ir aumingjar opt mann frá manni, bæ frá bæ, grind-
lioraðir og hungraðir. Til þess að geta dregið fram
lífið, verður þeim optast fyrir að stela, og leggjast stund-
um jafnvel á fje. Þegar hundarnir eru farnir að stela
og gjöra annað ógagn, eru þeir stundum miskunarlaust
lúbarðir og þetta gengur, þangað til einhver murkar úr
þeim lífið í bræði sinni, eða þá að einhver aumkast yfir
þá, og styttir þeim stundir, og þegar bezt lætur, tekur
þá að sjer til hirðingar.
Mig rekur ekki minni til, að jeg hafi heyrt, að
nokkur lijer á landi hafi sætt liegningu fyrir vonda
meðferð á hundum, eða slíkt hafi komið til tals eða
legið nærri. En þetta sýnir bezt, hve rjettlausir liund-
arnir eru álitnir, því að fáar eða engar skepnur munu
þó mæta eins ómannúðlegri meðferð, eins og stundum
á sjer stað með þá. Þetta er því verra, þegar þess er
gætt, að hundurinn hefur að jafnaði mest vit, næmast-
ar tilfinningar, ákafasta lund og ber mest traust og
tryggð til mannsins af öllum húsdýrum vorum.
Ef þar á móti væri almennt viðurkennt, að liund-
urinn liefði talsvert verðmæti, þá væri hann ekki álit-
inn af mörgum, eins og nú kemur opt fyrir, að vera
rjettdræpur af hverjum og einum um leið og hann kemst
á flæking, heldur yrði farið með hann eins og hest eða