Búnaðarrit - 01.01.1891, Síða 55

51
vatni, og leita uppi týnda muni, og nokkrir liafa kennt
hundum ýmislegt smávegis annað. Þetta virðist benda
á, að til sjeu hundar hjer, er sjeu móttækilegir fyrir að
læra allt, sem erlendum liundum hefur verið kennt, ef
hin sama rækt væri við þá lögð.
Jeg álít, að hver maður með skynsarari hugsun
geti, ef hann vill og hefur tækifæri til, vanið hunda svo,
að vel megi við una. Enda verða fjármenn sjálfir að
leggja sig eptir því, sökum þess, að mjög erfitt er að
gefa reglur fyrir að venja hunda, því að sama aðferðin
á ekki við þá alla sökum mismunandi eðlis og lundar-
fars.
Jeg leyfi mjer samt að setja lijer dálitla sögu af
hundi, ef hún gæti orðið til þess að vekja unga smala-
pilta til þess að reyna að venja sem bezt hvolpana sína;
því að sagan sýnir, að með alúð má venja þá ekki svo
lítið, þótt bæði vanti verulega kunnáttu og æfingu til
þess.
Á Garði við Mývatn var mórauð tík, sem mátti
heita alveg ónýt; því að hún var lítt vanin og sjaldan
höfð við kindur. En hún hafði mjög hyggindaleg augu
og var sögð af góðu kyni. Tíkin liafði átt nokkuð
margt af hvolpum, sem aldir höfðu verið upp, en reynzt
bráðónýtir, og því lent á flækingi eða verið drepnir á
unga aldri af þeim, sem hvolpana höfðu fengið. í
byrjun Þorra 1881 átti tíkin hvolpa og var einn þeirra
látiun lifa, sem var grár að lit. Tíkin skipti sjer mjög
lítið um hvolpinn; kom því fijótt sultur og vanþrif í
liann. Jeg -tók því hvolpinn að mjer til hirðingar, mak-
aði hann í tóbakssmyrslum, kembdi honum iðulega og
gaf honum mat eptir þörfum, og eptir lítinn tíma var
hann orðinn feitur og gljáandi .í hárum. Meðan hvolp-
urinn var blindur, tók jeg eptir, því að liann þekkti mig;
4*