Búnaðarrit - 01.01.1891, Qupperneq 69

rjena og minnka að mjög miklum mun, og ef til vill
liverfa alveg, að minnsta kosti í þeirri mynd, sem hún
nú er. — Þegar maður lítur til tímans, er fárið tekur
að byrja, sem sje á haustin og veturinn öndverðan, ein-
mitt þegar grösin eru fölnuð og visin, þurr og næring-
arlítil orðin, þegar umhleypingar, vætur og stormkuldar
fara að ganga, þegar bitrustu frost eru annað slagið^
en hellirigningar og þíður hitt veifið, þegar grasið, sem
skepnan á að nærast af, er ýmist freðið. hjelað eða hrím-
að, ýmist skrælþurt og hart, eða slíblautt af regninu, —
þá dylst engum, að hjer í er ein aðalframleiðandi orsök
til sýkingar fjárins, sem er ekki nægilega sterkbyggt
og hraust til að þola þetta, hvort sem það nú stafar
af uppeldinu, eða það er meira eða minna úrkynjað orð-
ið, er einnig þyrfti að komast eptir. En hjer ríður nú
samt á, með öllu móti að við hafa nákvæmar varúðar-
reglur, bæði af fjárhirðanna og fjáreigandanna hálfu, og
gjöra allar umbreytingar fjenu svo ótilfinnanlegar, sem
liægt er, eins og öllum má skiljast. Við veðrátt-
unni sjálfri á landi voru getum vjer að vísu ekkert
gjört, en hinum skaðlegu áhrifum hennar og afieiðing-
um fá menn ýmist dregið úr, eða viðgjört, og verða
menn að liafa það hugfast, að læra það, til að geta neytt
þess, þegar áríður. Við magurri, strembinni og þar af
leiðandi veiklandi og óhollri fæðu fjárins, þegar grös eru
þurr og fölnuð á haustdag, fær maður að því leyti ekki
gjört, sem fiestir hjer á landi eru neyddir til, enn sem
komið er, að nota útbeitina svo lengi sem auðið er fyr-
ir fjeð, af hinni alkunnu orsök, að jafnan er heldur
lítið en liitt um innifóðrið, yfir hinn langa vetur vorn,
en hjer fær maður þó allmikið, sjer að kostnaðarlitlu að
gjört, með því að byrja í tíma, eptir því sem þörf kref-
Bíinaðarnt. V.
5