Búnaðarrit - 01.01.1891, Qupperneq 71

H7
sjer hugmynd um, og er því að sjálfsögðu brýn nauðsyn
að forðast þær, eptir því sem föng eru á, og ástæður
leyfa; einkum eiga þær illa við fjeð, er það er feitt á
haustin; þannig má telja göngur og haustsamanrekstra
á fjenu til tjóns fyrir það, en þó hjá þeim verði ekki
komizt, þá ætti það að vera föst regla og setningur hjá
öllum þeim, sem að slíku vinna, að fara sem bezt með
fjeð, og einkum að relca það aldrei mjög hart til lengdar,
sem altjent væri hægt hjá að komast, og sama er um
vetrarsmalamennsku, að þar ætti engum að líðast að
hundbeita fjeð mjög, því slík meðferð öll er mjög svo
gegn eðli skepnunnar, einkum þegar hún er feit eða
þessu með öllu óvön áður, og meir að segja, að þetta
litla atriði eitt er, þar sem svo til hagar, nægilegt til
að koma bráðafári í kindahóp á stað, og er því einn
þráðurinn í hinum margsamtvinnaða orsakaþætti fárs-
ins, er jeg nefni svo sem til dæmis; og fyrir þessum
atriðum hvorumtveggja, gagnsemi aukinnar seltu í fóðri
(svo og beit á sjóflæðiengi, þar sem svo til hagar), skað-
semi allra snöggra umbreytinga með fje, og þar með
hastarlegs reksturs á haustdag, gæti jeg tilfært allmörg
sláandi dæmi, er jeg hefi eptirtekt veitt, en rúmið leyfir
ekki að þessu sinni. Aptur á móti er sú breytiug fjenu
nauðsynleg, að reka það til í högum, livort sem það er
í krafsi á vetrum, eða í úthögum, þegar það er enn ekki
hýst, og þá á að fylgja þeirri reglu, að halda því í
þeim högunum, sem fjarstir eru og meir til fjalls enn
hitt, meðan það liggur úti, því þeir eru því í öllu tilliti
hollastir. Að öðru leyti livað liirðing og meðferð á fje
almennt snertir, þá ætla jeg ekkert að kenna hjer nýtt
í því efni, minna að eins á, að liirðingin öll verður að
vandast sem allra bezt, og meðferðin öll að vera sem
5*