Hlín - 01.01.1919, Síða 37

Hlin
37
hvert er mitt mesta áhugamál, ei' ske kynni, að það vekti
einhverja ykkar til frekari umhugsunar um það mál.
Uppeldismálið er það málefni, sem mjer finst að við
konurnar ættum fyrst að sameina okkur um. Jeg sje vel
að það muni verða örðugt hlutverk að koma uppeldis-
málinu í sæmilegt horf, því engin málefni liafa verið
jafn sorglega vanrækt lijer á landi og það þýðingarmikla
mál. Það vei'ður ekki í fljótu bragði sjeð livað veldur
því, að íslendingar hafa verið svo tómlátir í þessu efni.
Þeir liafa þó, einkum nú á seinni tímurn, unnið talsvert
að því, að auka alþýðufræðslu í landinu, og talið það
eitthvert nauðsynlegasta sporið, sem stigið yrði til þess
að hefja þjóðina til vegs og gengis. En það hefur enn
svo illa tekist til, að þeir hafa ekki atliugað að byrja á
byrjuninni, ef jeg mætti svo að orði komast. Gott barna-
uppeldi hlýtur að vera hin eina rjetta undirstaða sannrar
mentunar og heillavænlegs þroska þjóðarinnar. Þetta
þykir ef til vill röng skoðun, en jeg get ekki vikið frá
lienni á rneðan jeg veit ekki annað rjettara.
Margir kvarta um, að lítið gagn sje að barnafræðsl-
unni, eins og henni er nú háttað; álíta jafnvel, að þeiin
peningum sje á glæ kastað, er til hennar er varið.
Ýmsu er kent um af foreldranna hálfu. Ekki allfáum
verður það fyrir, að kenna kennurunum urn livað líiið
verður ágengt með fræðslu barnanna; segja þá áhugalausa
og óhæfa til þess að vera barnakennara.
Því miður ber við, að þetta er á rökum bygt, en jeg
hygg þó, að margir, sem senda börn sín til kennaranna,
liefðu gott af að athuga, hvort það geti ekki einnig verið
þeim að kenna hvað litlum framförum þau taka.
Það er ekki ljósum að því lýst, hvað mörg börn eru
ákaflega óþroskuð og nauða þekkingarlaus, er þau koma
í skóíana tíu ára gönnd eða eldri. Jeg veit, að margir
kennarar taka undir nteð rnjer, er jeg segi, að ekki alliá
börn eru þá svo stödd, að þau eru hvorki læs nje skrif-
andi, hafa ekki hugmynd um mæli eða vog, þekkja ekki