Hlín - 01.01.1919, Qupperneq 69

Hlin
69
ar .H'ún las í lófa mjer, og — jeg sannfærðist um gildi
hennar sem spákonu. Sumt sem hún sagði mjer var þegar
komið fram, og gat enginn maður hafa frætt liana um
það. Sumt kom fram skömmu síðar, og enn annað rnörg-
um — 18 — árum síðar, og þó nákvæmlega á því aldursári
mínu, er lnin tiltók. Hef jeg því enga ástæðu til að rengja
ummæli hennar.
En eitt af því, sem hún sagði mjer og sem jeg eink-
um ætlaði að gera að umtalsefni hjer, var það, að á
aðra hönd hvers manns væri það skráð, er hann hefði
að erfðum tekið úr ættum fram: kostir, lestir, hreysti,
veiklun o. s. frv., en á hina persónueðli sjálfs hans, eða
það sem hann hefði „gert sig sjálfur“, og væri sú hend-
in ýmist betri eðá verri eftir því, hve mikið væri í mann-
inn spunnið, hvort hann hefði ávaxtað pund sitt vel eð-
uð grafið það í jörðu. — Þetta atriði fanst mjer mikið
um, og hef oft hugsað um það. Jeg vil jafnvel segja, að
það hafi aukið mjer þann metnað, að reyna að hafa ekki
þá hendina lakari, er jeg mótaði sjálf en liina, sem allar
earfðasyndirnar mínar voru skráðar á!
Hugsum okkur nú þetta: Allir menn eru iæddir með
einhverjum misbrestum, t. d. hneigð til Ieti, ósannsögli,
munaðar o. fl., sem auðvitað bæði er arfur og einnig
liggur í manns eigin breyska eðli. En sjeu þeir á liinn
bóginn svo tilfinninganæmir að finna þetta sjálfir, og svo
metnaðargjarnir eða vandir að virðingu sinni, að vilja
uppræta það úr eðlsfari sínu, þá hefst stríð milli holds-
ins og andans. En um árangurinn af því striti eru skift-
ar skoðanir. Ýmsir halda því fram, að þessar hneygðir í
manneðlinu verði alls ekki kæfðar, heldur aðeins svæfð-
ar, en logi svo upp aftur, þegar minst varir. En það er
vantraustsyfirlýsing á sigri hins góða. Þeir sem hafa ein-
beittan vilja og næma sómatilfinningu, þeini tekst að
deyða í sjer þennan „gantla Adam“, þetta illgresi i hveit-
inu, en — ekki mun það gerast sársaukalaust, og hve
djúpt mega ekki þjóðirnar hneigja sig fyrir slíkum sig-