Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 49

Hlín
49
kent söng eða ekki. Enginn má taka orð mín svo, að jeg
ætlist til þess, að góðum kennara sje vísað á bug vegna
þess eins, að hann geti ekki kent neitt í söng. Síður en
svo. Jeg sje samt ráð til þess að koma söngnum inn í þá
barnaskóla, sem svo er háttáð unt, að kennarinn getur
alls ekki kent sönginn. Það eru víðast hvar bæði kirkju-
organistar og aðrir organistar í sveitum, sem ættu ekki
að gjöra sig kostbæra, ef þeir annars unna sönglistinni,
sem jeg skil ekki annað en liestir gjöri, sem á annað borð
stunda hana nokkuð að mun, og ættu kennarar eða
fræðslunefndir að snúa sjer til þeirra.
Það yrði vafalaust til mikillar blessunar, ef söngurinn
kæmist inn í hvern barnaskóla landsins og um leið inn
á hvert einasta heimili. Það mundi auka fjelagslyndi í
skólunum og það verða fátíðara að barnaeigendur fái
undariþágu frá' skólagöngu barna sinna, börnunum oft
til ógagns og barnaeigendum til óþarflegs kostnaðarauka,
þar sent kenslan í skólanum annars er nokkurn veginn í
lagi. Ekki er hætt við, að börnin og unglingarnir tækju
ekki fegins hendi við tækifærinu til að læra eitthvað til
söngs. Það væri óefað hollara fyrir líkama og sál æsku-
lýðsins að fá tækifæri til að styrkja lungun með því að
syngja, heldur en verja tómstundum sínum í dans og
rómanalestur, stundum miður hollra rómana, sem nóg
er nú til af á bókamarkaðinum. Það væri munur fyrir
börnin að fá að syngja það, sem hægt væri af skólaljóð-
unum sínum. Tornæmum börnum ætti alls ekki að
þröngva til að læra önnur kvæði en þau, sem þau geta
sungið. Ef óspektir koma upp í skólanum, er ekkert ráð
betra en að jafna alt með söng.
Það verður að undirbúa svo nemendur kennaraskólans,
að þeir geti með tímanum helst allir leiðbeint í söng.
Enginn veit, hve mjög sú skoðun hefur staðið söngnám i
og söngnurn yfirleitt fyrir þrifum, að það geti ekki nema
einstaka manneskja lært söng. Söngfræðingum ber saman
i