Hlín - 01.01.1938, Síða 20

einnig hafði jeg nokkrar sýningar í skólum og í fjelÖg-
um hjá þarlendu fólki.
Jeg fór vestur um haf til þess að kynnast þeim Is-
lendingum þar í álfu, sem jeg gæti náð til. — Landið
og manritVÍrkin eru að sjálfsögðu stórmikils virði, en
fyrir mig var það aðalatriðið að hitta íslenska fólkið
að máli og kynnast því og hag þess, að svo miklu leyti
sem hægt var á ekki lengri tíma, og ef verða mætti að
jeg gæti frætt það eitthvað um land og þjóð með því
sem jeg hafði að sýna og segja, eitthvað sem það fýsti
að vita og sem það hefði gaman að.
Mjer leist ágætlega vel á íslenska fólkið, og mjer
sýndist því líða vel, það var frjálslegt og glaðlegt, unga
fólkið hraustlegt og mannvænlegt, gamla fólkið hetju-
legt og hjelt sjer vel.
Ameríka hefur reynst þeim góð fóstra og gefið þeim
mörg tækifæri. — Þeir báru fæstir gull í sjóði, land-
nemarnir, en samt voru þeir ríkir í fátækt sinni. Þeir
áttu það veganesti, sem reynst hefir drýgst í lífsbarátt-
unni: Guðstrú og trú á mátt og megin, siðferðisþrek og
fúsleik til að vinna, enda vanir örðugleikunum. —
Þeir áttu þann metnað að vilja komast áfram og verða
að manni. Þeir áttu líka málið, mjúka og ríka, bók-
mentaarfleifðina og minningarnar. — Alt þetta reynd-
ist mörgum landnemanum dýrmætur fjársjóður í ein-
angrun og erfiðleikum. Sá er í sannleika ekki fátækur,
sem á alt þetta í fórum sínum. — Bæði andlegan og
líkamlegan þrótt hafa íslensku frumbyggj arnir miðlað
afkomendum sínum, svo þeir hafa hvarvetna reynst
liðtækir starfsmenn og víða skarað fram úr öðrum.
íslenska landnámið vestan hafs er yfir 60 ára gamalt,
allan þann tíma hefur fólkið talað, lesið og skrifað ís-
lensku, fylgst með öllu sem heima gerist alveg aðdáan-
lega vel, hugsað um ísland, talað um það, tilbeðið það,
orkt lofkvæði um það, flutt íslenskar messur, gefið