Ný félagsrit - 01.01.1857, Blaðsíða 141

l)M STAFKOF OG HNEIGINGAU.
141
stebja, vebja, gilja, vitja, fitja, synja, o. s. fr. 6) sagnir
á ðr, tr, gr, hr, dl, tl, sl (t'ebra, fegra, bendla, ætla, æxla).
Enn verbr ab geta þess, afe til eru 20—30 sagnir meb
a, i, o, u (ú) í stofninum, sein hafa aÖ eins supin. eptir
1. beyg., en ganga ab öbru eptir 3. beyg.; hinar helztu eru:
gapi, vaki, latí, stari, spari, hjari, þrasi, blasi, fiaki, (mig)
varir, lifi, þori, þoli, lobi, tolli, skolli, brosi, dugi, uni,
uggi, lumi, trúi1. Sum orb eru samandregin í þátíb,
t. d. gandi (eg gana).
Einkenni a n n a r a r beyg. er ]iab, ab þau orb sem eptir
henni ganga hai'a ja ab nibrlagi, eru eins atkvæbis orb í
nútíb, hafa hljóbvarp í þátíb, og hafa í supin. -ið, en
-inn (ab fornu -iðr) í partic. Illjóbvarpib er ýmist e ■—
a; y — u; ý — ú. þetta verbr einltum á þrennan hátt
1) telja — tel — taldi — talinn (talibr)
2) hylja — liyl — huldi — hulinn (hulibr)
3) flýja — ílý — flýbi — flúinn (flýibr).
Til I) heyra hérumbil 40 orb; til 2) eitthvab 30,
en til 3) rúm 10 orö, og eru þau rninst reglubundin, og
liafa fæst þeirra hljóövarp, sem dýja — dúði. Til þessarar
beyg. verbr og aÖ telja orb sem þreyja — þreyöi; heyja
— hábi — háib; tæja — táÖi — táiÖ; fregja — fáÖi
— fáib; æja — ábi; eg næ — náÖi — náb. þab verÖa
því alls um 90 orb, sem telja má til þessarar beygíngar,
en þó svo, aÖ ekki nema svo sem helmíngrinn lielir öll
einkenni þessarar beygíngar; sum liafa elíkert supin. t. d.
ymja, rymja, þyrja; sum liafa supin. (sagnarbót?)
eptir 3. boyg. t. d. smurt, spurt, lukt, rubt, stubt, brubt;
latt, flatt, livatt, kvaÖt, sabt, glabt (af smyrja, spyrja;
*) orbib eg vil gengr eptir öilum þremr beyginguin (vil — vildi —
viljaÖ).