Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1930, Qupperneq 23

ÚTVARPSÁRBÓK
21
sinn yrðu allir strokhljóðfæraleikararnir að vera út-
lendingar. Þeir íslendingar, sem til greina kæmu,
eru ráðnir á öðrum stöðum. og vinna á sama líma,
sem útvarpið þyrfti að nota þá. Það þarf að vanda
mjög um val þessara manna og lielst ætti að ráða
þá með því skilyrði, að þeir kendu liérlendum mönn-
um, svo að með tíð og tíma gæti myndast útvarps-
orkester. Einnig væri nauðsynlegt að einn eða fleiri
þessara manna gætu leikið á tréblásturshljóðfæri
og kennt að Jeika á |þau. Eg tel vist, að fá mætti
slíka menn í Þfýzkalandi eða Austurriki. — Hér
verður að sníða allt eftir fjárhagnum, en liann er
mjög af skornum skamti. Píanóleikarinn, sem um
leið væri tónlistarstjóri, ætti auk þess sem hann
léki með strokliljóðfærunum og sæi um allt, sem
að útvarpi tónlistar lýtur, að leika undir lijá söngv-
urum og öðrum „sólistum“, því að á þann liátt
sparast mikið fé.
Með þessu fyrirkomulagi mætti varpa út góðri
músik allt að 5 sinnum á viku.
Aidc þessa á að nota aðra krafta islenzka og út-
lenda, ef völ er á þeim. En því að eins, að um veru-
lega góða krafta sé að ræða, sem framleiða listræna
músik. —
Kirkjumúsik yrði varpað lit með messunum, og
dansmúsik frá því kaffihúsinu, sem hefir liana
bezta, svo að þeir, sem Iiana vilja heyra, fari hennar
ekki á mis.“
Páll Isólfsson.