Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 4

2
DVÖL
ast hjá okkur — fengi sér unnusta
og ílentist. Já, svo mæla börn sem
vilja, sagöi hún mæðilega. Já, hún
er sannarlega dugleg stúlka.
— Ef hún vildi fá hærri laun, þá
.... sagði húsmóðirin.
— Já, sjálfsagt, sagði hann.
Og blærinn andar. Að sumu
leyti eru þetta aðeins tilviljanir.
Blóm á skrifborðinu hans, og skipt
um þau á hverjum morgni. —
Drottinn minn dýri, hugsar hann.
— Ég hef aldrei litið við blómum
fyrr. Burt með allt slíkt, hefur æ-
tíð verið innsta hugsun mín. Blóm
eiga að sitja rótföst á jörðinni, þá
geta þau verið falleg. En hann er
eftirvæntingarfullur á hverjum
morgni, er hann opnar dyrnar —
ný blóm? Já, og aðeins eitt, alltaf
eitt í litla vasanum. Fyrst eru þau
hvít, liljur, prestakragar, svo blá,
klukkur, og síðast rau£ — rósir.
Húsmóðirin gengur um húsið og
speglar sig í gljáfægðum hús-
mununum. Hún sýslar við sitt.
Hún vefur fagurmunstraðan dúk
sinn í litla vefstólnum. Hjóna-
bandið er fallið í farveg vanans,
og allt er svo friðsælt. Nei, það er
víst ekkert sem aflaga fer. Lands-
lagið á dúknum kemur betur og
betur í ljós.
Hann talar stundum við stúlk-
una. Hún svarar af feimni en
hreinskilni. Hún ber enga skel,
engan skráp. Og hún er aðeins át-
ján ára. Átján ára, og þó öll þessi
blóm, hugsar hann. Þetta slungna
bónorð með blómum, sem bendir
til allt annars innrætis. — Eða er
ég orðinn ruglaður af lestri ástar-
sagna og reyfara? Kannski gerir
hún þetta án þess nokkuð búi und-
ir — aðeins vegna blómanna?
Getur verið, að slík kona sé til?
En saklaus er hún — saklaus og
óráðin. Hún er óvakin en þó þrosk-
uð, nógu þroskuð fyrir hvaða
broðháf, sem vera skal, fyrir
drukkinn og áleitinn kvennasnata
á dansleik á laugardagskvöldi.
Hún mundi verða honum eftirlát,
beygja sig fyrir valdi lífsins, verða
kona, eins og konur hafa ætíð ver-
ið. Já, þannig er því háttað, hugs-
ar hann. Það er langt síðan hann
komst að raun um þessa einföldu
rás lífsins. Svo er vegur alls holds.
Hann lítur í spegilinn og lyftir
rakvélinni. Honum finnst hann
sjá þar annað andlit sem allra
snöggvast að baki sínu eigin, glott-
andi andlit, myndað af ljósbrot-
inu í glerinu, og meðan hann dreg-
ur breiða rák í sápulöðrið á kjálk-
anum, finnur hann orð yfir það:
Ljósdjöfull. Það er hann, sem æ-
tíð hampar einhverju, sem lítur út
fyrir að vera annað, en það er í
raun og veru. Það er hann, sem
veit, að sumt verður aldrei aftur
tekið, og þegar það er skeð, þá
hefur lífið farið í gegnum dyr, og
er orðið annað líf með öðrum dög-
um og öðrum einkennum. Konur
geta verið slíkar dyr, hugsar hann
með sér og markar aðra rák í