Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 8

6
DVÖL
eitt kvöldið. Hann hefur verið í
afmæl'ishófi hjá fimmtugum
skólabróður sínum. Hann fer úr
yfirhöfninni og tekur vínflösku út
úr skáp og fer með hana upp til
Bertu. Hún sefur vært, en hann
vekur hana og hvetur hana til þess
að drekka. Hún drekkur mörg
glös, og þau verða kát og tíminn
líður. Það er orðið áliðið nætur,
þegar þau hvíla saman í rúmi
hennar og sofna. Þau sofna í
faðmlögum.
Hann vaknar við það, að dyrnar
eru opnaðar, og þarna stendur
konan á gólfinu og horfir á þau.
Berta vaknar líka og rekur upp
hálfkæft óp og stingur svo kollin-
um undir sængina. Húsmóðirin
horfir lengi á þau og skilur fyrst
ekki, hvernig á þessu stendur. —
Liggur þú hér? segir hún ráð-
villt.
— Já, svarar hann og reynir að
vera eðlilgur. — Ég hafnaði víst
hér.
Og nú er sem konunni skiljist
þetta til fulls, Hún fölnar, og
fölvinn í vöngum hennar táknar
allt það, sem nú fer um hug henn-
ar. Hún sér fyrir sér þetta fagra
heimili, Bertu sem verður að fara
burt og vefinn sem er ekki nema
hálfnaður enn þá.
— Að þú skulir ekki skammast
þín, segir hún milli samanbitinna
tanna og gengur aftur út úr her-
berginu. Jafnvel þetta andsvar
kemur ósjálfrátt yfir varir hennar.
Hann situr andartak kyrr á rúm-
stokknum og finnur engar kennd-
ir bærast með sér. — O, jæja,
segir hann, — o, jæja. Og hann
er ekki tiginn í bragði, þar sem
hann gengur, hálfklæddur og
stúrinn, til herbergis síns og finn-
ur aðeins til höfuðverkjar, ergi og
leiða.
Húsmóðirin stendur í herbergi
sínu og hugsar með sér: — Þetta
veldur mér engri kvöl, tíðarandinn
vill, að það valdi manni slíkri
kvöl. Hún lætur sig engu skipta
hinn líkamlega verknað mannsins.
Nei, en það er allt annað. Það rís
gegn henni eins og svellandi brim-
garður. Berta verður að fara burt,
og hún verður að hringja í síma,
og hún verður að auglýsa, og hún
verður að taka á móti ókunnugum
stúlkum, og það einmitt núna, þeg-
ar vefurinn hennar var í miðjum