Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 52

50
DVÖL
Ég rölti að húsi frú Ratz. Úti í feninu heyrðist ganghljóð aflvélar-
ínnar og skröltið í stóra stálkjaftinum, sem át sig gegnum jarðveginn.
Nú var laugardagskvöld. Skurögrafan mundi hætta klukkan sjö á
sunnudagsmorgun og hvílast til miðnættis á sunnudag. Á hljóðinu
heyrði ég, að allt var í bezta lagi. Svo kleif ég þröngan stigann upp í
herbergi mitt. Eftir að ég háttaði lét ég ljósið loga um stund og starði
á fölnaðar rósirnar á veggfóðrinu. Ég hugsaði um raddirnar tvær, sem
komu af vörum Bjarnar-Jóa. Þetta voru raunverulegar raddir, ekki
stælingar. Þegar ég minntist þeirra, sá ég fyrir mér konurnar, sem
höfðu talað, hina kaldrödduðu Emalín og örvæntingarfullt andlit Amý.
Ég braut heilann um orsök þeirrar örvæntingar. Var þaö aöeins ein-
manaleiki miðaldra konu? Varla fannst mér það geta verið, röddin
var of óttaslegin til þess. Svo sofnaði ég frá Ijósinu og varð aö fara
fram úr seinna til að slökkva.
Um átta leytið næsta morgun, hélt ég út í fenin að skurðgröfunni.
Áhöfnin var að beygja nýja víra og vefja þá gömlu saman. Ég leit eftir
verkinu og gekk svo aftur inn í Loma um ellefuleytið. Framan við
hús Ratz sat Alex Hartnell í gömlum Fordbíl. Hann kallaði til mín.
„Ég ætlaði einmitt að fara að sækja þig út að skurðgröfunni. í morgun
slátraði ég nokkrum hænuungum og datt í hug, að þú mundir fást til að
hjálpa mér við þá.“ Þessu boði tók ég með þökkum. Matsveinninn okkar,
sem var stór og hvapafeitur maður, matreiddi vel, en upp á síðkastiö
hafði ég fengið megna andúð á honum. Hann reykti Kúbanska vindlinga
með bampus pípu. Mér féll illa hvernig fingurnir á honum iðuðu á morgn-
ana. Hendur hans voru hreinar og mjölhvítar eins og á bakara. Áður
hafði ég aldrei skilið hvers vegna þessi litlu, fljúgandi skorkvikindi voru
kölluð bakaramölflögur.
Jæja, ég skreið inn í bílinn hjá Alex og við ókum niður hlíðina að frjó-
sömu landsspildunni í suðaustri. Sólin skein í heiði á svarta moldina. Þeg-
ar ég var smástrákur, sagði kaþólskur drengur mér, að sólin skini alltaf
á sunnudaga, þó ekki væri nema skamma stund, því þá væri drottinsdag-
ur. Ég ætlaði mér alltaf að fylgjast með því hvort þetta væri satt.
Við skröltum niður á sléttlendið.
Alex kallaði. „Manstu eftir Hawkinssystrunum"?
„Auðvitað.“
Hann benti. „Þarna er húsið þeirra.“
Lítið sást af sjálfu húsinu, því hátt kýprusviðargerði umlukti það. Þar
innan við hlaut að vera smágarður. Yfir gerðið sást aðeins þakið og efstu
gluggarúðurnar.