Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 16

14
DVÖL
þegar einhver réttir honum pen-
ing, en lífskjörin hafa beygt svo
mjög, aö þakklætistilburðir hans
verða líkari afskræmdum grettum.
Sögu götuspilarans, sem stendur á
strætishorninu og leikur á ein-
falda flautu, leikur og fær enga
áheyrn vegna þess, hve tónarnir
eru einfaldir. Sögu öreigabarnsins
— stúlkunar — sem situr á gang-
stéttinni og krítar á hana svip-
lausar myndir, til aö reyna að láta
mennina skilja kjör sín — en
verður að selja sig fyrir einn
brauðhleif. — Atli rétti fram báð-
ar hendurnar. Þessi augu trylltu
hann. Áhrifin læstu sig um sál
hans. Það var eins og hann lang-
aði til að hrífa þessa konu burt úr
þessarari tilveru í einu brennandi
faðmlagi, og áður en hann áttaði
sig, hafði hann þrýst henni að
barmi sér. ■—
Svo áttaði hann sig, roðnaði upp
í hársrætur og reyndi að bera
fram einhverja afsökun, en vafð-
ist tunga um tönn. f sömu svifum
bar þar að vagn, er staðnæmdist
skammt þaðan. Atli gerði sig reiðu-
búinn til að fara, en fyrir siða-
sakir spurði hann hana, hvort hún
vildi ekki fara lika og hvar hún
ætti heima. — Heima! sagði hún.
— Ég á hvergi heima. Atli fann
aftur að hann roðnaöi. Hann var
sem steini lostinn. Hvergi heima!
Hvers vegna voru allir heimilis-
lausir, sem urðu á vegi hans í
þessu landi, sem var svo ríkt af
fegurð og gæðum? Til hvers voru
þá öll þessi auðæfi? Voru þau að-
eins hnúajárn á krepptan hnefa
mannúðarleysisins? Var gengið á
rétti þessara smælingja, eða þekktu
þeir engar kröfur til lífsins?
Hvergi heima! Var það einungis
andvarp mannshjartnanna, sem
ekki eiga varanlega hvíld, eða var
heimilið svona dýrmætt, að . þaö
gæti verið helgasta þrá hverrar
mannssálar? Hann skildi þetta
ekki, — hafði aldrei átt heimili —
aldrei! En það höfðu oft vaknað
hjá honum einhverjar þrár, sem
hann ekki skildi. Ef til vill voru
þær þetta, — að eiga einhvers
staðar heima, finna sig studdan
af örðum og mega styðja annan. —
Atli stóð á fætur. í svip hans
lýsti sér eitthvað mikið og ákveðið.
— Já, nú var gátan ráðin, gátan
— sem hann hafði verið að reyna
að skilja alla ævi — hann sjálfur.
Hann rétti fram höndina og
sagði í biðjandi og næstum skip-
andi tón: — Komdu! Þaö var eins
og hver blóðdropi hjarta hans lægi
í þessu handtaki — fórnandi sál,
sem enginn gat staðizt.
Á leiðinni niður veginn Via de
Circonvallaziona, sagði hún honum
nafn sitt og margar sögur um
þessa fögru borg, sem svo oft hafði
verið glæsileg stjarna á himni við-
burðanna. En hatm byggði sér
skýjaborgir í sambandi við heim-
ilið, sem hann ætlaði að skapa sér,
og samdi ótal ævintýr.