Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 29

DVÖL
27
kvíðinn lagði mann í einelti, þegar
manni fannst dapurt að vera til
og óskaði kannski helzt eftir að
deyja. Þá var henni ósjálfrátt rétt
höndin. Og nú var því treyst, að
eitthvað gerðist, eitthvað sem gæfi
brjóstinu fró. Og það brást ekki, —
manni eins og létti í nærveru
hennar. Og maður hugsaði um
þetta, meðan maður áti bágt. Svo
var það gleymt, gleymdist eins og
allt annað henni viðkomandi.
Maður sá hana ekki nema stundum
og þá rétt í svip. Hvers vegna var
þetta svona?
Tómthúsmannakonurnar stönz-
uðu við þessa spurningu. Þær
reyndu að hvarfla huganum að
einhverju öðru. En það var ekki
hægt að hugsa um neitt annað:
Hvers vegna hafði maður ekki séð
þessa konu nema rétt í svip?
Símonía. — Hún var alltaf eins.
Sama þótt maður væri leiður, sama
þótt verið væri að skattyrðast.
Það sást ekki bregða fyrir tóm-
leikablæ í svip hennar. Hún gerði
aldrei neitt til að vekja á sér at-
hygli. Það var heldur aldrei hægt
að finna, að henni lægi eitthvað
þungt á hjarta, að hún þyrfti á
einhvern hátt að bera sig upp við
mann, að hún fyndi sig þurfa að
trúa manni fyrir einhverju. En
þetta var svo ólíkt öllu, sem mað-
ur átti að venjast. Það kom manni
samt ekki beinlínis á óvart fyrr
en nú. Maður hafði lagt þetta út
á einn veg. Svo sannarlega hafði.
maður ekki ætlað að gera henni
rangt til. En nú var ekki efazt um
það lengur, að henni hafði' verið
gert rangt til. Og það var ekki
hægt að minnast þess nema með
tárum. . .
Það var fjúk. Ein og ein mann-
eskja sást á ferli. Nú gengu þær
fram hjá án þess að eftir þeim
væri tekið. En það var hún. Henni
var fylgt eftir í huganum. Hún
var að fara eitthvað langt. Samt
hafði hún aldrei verið nákomnari
manni en einmitt nú.
Einhver kom að utan. En enn
um stund var horft á aðra mann-
eskju. Um svip hennar lék heiður
bjarmi.
Já, það kom stundum fyrir, að
nokkrar af tómthúsmannakonun-
•um stöldruðu við mitt í önn dags-
ins, og hugleiddu um Símoníu
Magnúsdóttur. Og þessar konur,
sem töluðu sín á milli um flesta
þá hluti, sem þær og þeirra varð-
aði að einhverju leyti, þær veigr-
uðu sér við að minnast á þá látnu.
Minningin um Símoníu var máske
geymd dýpra í hjartanu en flest
annað, sem lífið hafði miðlað
þeim allt til þessa. Þær höfðu gert
þessu gamalmenni rangt til. Það
hafði komið af sjálfu sér, eins og
allt, sem gert er óafvitandi.
Það var þetta:
Eftir að hún var gengin til mold-
öðru nafni en því, sem henni hafði
yar, var ekki hægt að nefna hana