Dvöl - 01.01.1948, Síða 20

18
DVÖL
vatni eða bláma himinsins? Og
því skyldum við ekki mega gleðjast
yfir litfegurð blómanna?
Jú; ég vildi snúa við. Ég hafði
enga löngun til þess að leika hetju
og píslarvott. Ég óskaði þess eins
að fá að vera ánægður með líf
mitt. Ef ég aðeins fengi að vera
niðri í dalnum, þar sem sólin
skein.
Það fór um mig hrollur, við gát-
um ekki setið lengur.
— Þú skelfur, sagði fararstjór-
inn. —'’ Við skulum halda áfram.
Hann reis á fætur og teygði úr
sér í allri sinni stærð og horfði
alltaf brosandi á mig. Það var
hvorki háð né meðaumkvun í
þessu brosi, hvorki harka né hlífð.
Þar var ekkert annað en skiln-
ingur og vizka. Það var eins og
brosið hans segði: — Ég þekki
þig. Ég þekki ótta þinn, og ég hef
ekki gleymt hiki þínu. í hverju
örvæntingarstökki, sem sál þín
tekur, birtist ragmennska. Ég
þekki þetta lotningarfulla augna-
ráð, sem þú sendir sólinni. O, já,
já, trúðu mér, ég skil þetta allt
saman. Og með þessu brosi, sem
bjó yfir öllum skilningi heimsins,
horfði hann á mig, og svo sté
hann fyrsta skrefið á leið okkar
inn í hið dimma gil. Ég hataði
hann og dáðist að honum í einu,
alveg á sama hátt og böðullinn
hatar öxina sem hann verður að
y
sveifla yfir hálsunum. Eg fyrirleit
vizku hans og foringjahæfileika
mest af öllu, að ekki sé minnzt á
þann kulda, er hann sveipaði sig,
og það, að hann skorti með öllu
viðkvæmar tilfinningar. Já, ég
hataði meira að segja þá eigin-
leika í sjálfum mér, sem íéllust á
allt það, sem honum fannst rétt.
Hann var nú kominn langt á
undan mér. Hann var kominn yfir
urðina og svarta lækinn, og hann
var í þann veginn að hverfa sjón-
um mínum fyrir fyrstu kletta-
snösina í gilinu.
— Þú verður að bíða, kallaði ég
hræddur. Já, ég var svo hræddur,
að ég hugsaði með sjálfum mér
um leið: Ef þetta væri draumur,
mundi hann nú koma mér til
hjálpar, og þá mundi ég vakna.
Bíddu, kallaði ég, — ég get ekki
fylgt þér eftir, ég er ekki tilbúinn.
Foringinn stanzaði og leit í áttina
til mín án ásökunar en með öll-
um sínum skilningi, með allri
sinni óþolandi vizku.
— Kannski við ættum heldur
að snúa aftur? spurði hann. En
áður en hann hafði mælt síðasta
orðið, vissi ég, að ég mundi svara
neitandi, þótt allt í mér sjálfum,
allar venjur mínar og öll ást mín
hvísluðu áfjátt: — Segðu já, segðu
já. Mér fannst sem allur heimur-
inn og heimili mitt héngi sem
þungir hlekkir um fætur mína. Ég
vildi hrópa já, þótt ég vissi, að
svarið mundi verða nei.
Hann benti með útréttri hendi
yfir dalinn, sem við höfðum yfir-