Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 5

D V ö Ii
3
sápulöðrið. Maður gengur í gegn-
um þær, og er orðinn annar, ó-
afturkallanlega annq,r, og dyrnar,
sem maður gekk í gegnum, lrafa
lokazt að baki manns og maður
er einn og nakinn og allt er kalt
og autt. Ma^ur veit það. Maður
getur ekki afsakað sig með því aö
manni hafi ekki veriö kunnugt
um það. En allt er undir augna-
blikinu komið, þegar maður lyftir
hendinni til þess að drepa á dyrn-
ar, og þeirri stuttu stund, er dyrn-
ar standa opnar, og maður gengur
inn ....
Hún átti frí þetta kvöld, hún
Berta. Hann hafði skrifað áríð-
andi bréf, sem hann ætlaði að fara
sjálfur með á pósthúsið, það var
gott að fá sér stutta göngu. En
hvað getur ung stúlka gert sér til
gamans á slíku fríkvöldi í litlu
bústaðahverfi eins og þessu Að-
eins gengið úti og verið frjáls. Það
er ekkert fólk þarna á gangi, og
á báðar hliðar vegarins vex skóg-
urinn, ofurlítið haustlegur og án
fuglasöngs. Litlu, dimmgrænu
laufblöðin hafa þegar fengið brúna
og gula bletti á rendurnar.
— Jæja, Berta er þá á gangi
hér, segir hann, þegar þau mætast.
— En snúið við, þá getum við orð-
ið samferða. Ég þarf aðeins að
skreppa á pósthúsið með þetta
bréf. Hún hlær og snýr fús við og
fylgist með honum. Sumpart er
það af skyldurækni, sumpart af ..
— Mér finnst vera farið að
hausta, segir hann. — Það er ein-
kennilegt, að ég hef ekki veitt
þessu sumri mikla athygli. Sum
sumur eru þannig.
En hann tekur eftir Bertu. Það
er ekki hægt annað en taka eftir
þessu létta fótataki við hlið sér.
Það vekur storm í sálinni. Honum
finnst hann sjálfur verða broslega
ungur, og það er sem vængir vaxi
á öklana. Hann brosir að sjálfum
sér, en samtímis vefst ljúfur ylur
um aldraða sál hans. Hann spjall-
ar við hana um smámuni, og hún
svarar í sama tón. Þetta er ekk-
ert enn þá, aöeins vinnukonan og
húsbóndinn, sem eiga samleið af
tilviljun. Þau þekkja hvort annað,
sjá hvort annað daglega og eru
bæði innan sama litla hringsins í
lífinu. Þau eru ekki hvort öðru ó-
kunnug.
— Bíðið mín hér, segir hann. —
Ég ætla aðeins að leggja bréfið i
póstkassann.
Hún bíður. Ef til vill lítur ein-
hver á hana sem snöggvast. En
enginn lætur sér detta í hug ást,
eða eitthvað annað verra í sam-
bandi við þau. Allir þekkja verk-
fræðinginn, heiðarlegan og óað-
finnanlegan mann, sem á hús og
heimili. Allir þekkja konuna hans,
sem er svo blíðlynd og vill helzt
sitja í litla vefstólnum sínum og
vefa munstur, sem hún finnur
upp sjálf. Og allir þekkja Bertu,
hún er siðsöm stúlka.
Þau ganga saman til baka, hæg-