Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 33

DVÖL
31
— Alveg raunverulega stjörnu,
— viltu sjá!
Harry tók vi'ð henni. Hann velti
henni í hendi sér og leit á seðilinn.
Síðan rak hann upp skellihlátur,
sem kom ísköldu vatni til að renna
millum skinns og hörunds á
Snecky.
— Þetta er nú ekki annað en
slípað gler, Snecky minn.
— Þetta er raunveruleg stjarna
segi ég.
— í guðs bænum hættu, vinur.
Þetta er ekki annað en glerkúla
með sexpence-verðmiða.
Snecky hrifsaði hana úr hönd-
um hans.
Fáðu mér hana, þú vilt hvort
sem er ekki gera annað en grín að
mér. Og hann beið ekki eftir svari
frá Harry. — Kreistandi stjörnu-
djásnið svo fast í lófann, að rend-
ur þess skárust inn í hörund hans,
hljóp hann eins og fætur toguðu
eftir fjölmörgum hliðargötum án
þess að nema staðar fyrr en hann
var kominn á Sánkti Georgs torg,
þar sem allt var kyrrt. Þar klifr-
aði hann upp á mannauðan bekk
og fór að skæla, án þess þó að
hafa nokkra minnstu ástæðu til
þess.
— Af hverju ertu að gráta,
Snecky?
Hann þurrkaði sér um augun
uieð treyjuerminni sinni og leit
upp. Hann lét sem hann væri að
geispa.
— Ég er alls ekki að gráta, Joe.
Ég er bara orðinn syfjaður.
Joe klifraði upp á bekkinn við
hans. Hann var skólastrákur á
aldur við hann.
— Hvað ertu að gera hér,
Snecky?
— Æ, ég var bara að leita að
ónýtum eldspýtum til þess að nota
þær í ígulkerið, sem ég er að smíða
heima.
— Hefuröu fundið nokkra?
— Ekki eina einustu . . . Það
nota víst allir þessa kveikjara.
Hann fann fyrir stjörnunni í
vasa sínum, hvar hún lá.
— Geturöu hugsað þér, hvað ég
er með í vasanum, Joe?
— Nei. —
— Ég er með stjörnu, — ofan
frá himninum.
— Þú ert að plata.
— Nei. — Sjáu bara!
Hann tók leyndardóminn upp.