Dvöl - 01.01.1948, Side 38

36
DVÖL
Þ Ú MÁTTUGA LÍF
EFTIR HEDIN BRÚ
Yfir byggðina flæðir sólskin og
sunnanþeyr. Klukkurnar óma, og
hópar fólks halda til kirkju, því
að í dag fer fram útför.
Barnskista stendur fyrir kór-
dyrum, og lotin hjón sitja á innsta
bekk og gráta höfugum tárum á
gólfiö.
Presturinn stígur í stólinn og
mælir blíðum orðum: „Lífið er
sorgarganga, dauðinn er stigi til
himna. Það er gæzka Guðs, sem
hefir lagt barnið í kistuna, sem
við sjáum hér fyrir kórdyrum.
Þegar börn deyja, er það af því,
að Guð vill hlífa þeim við að
saurgast i svaði lífsins og taka
þau óspillt heim.“
„Þú ert óviti“, heldur presturinn
áfram, „þú ferð niður í fjöru og
grefur holu í sandinn. Svo kemur
alda} jafnar allt aftur, og verk
Hún var þreytuleg á svip, en börn-
in störðu upp til hennar með ást
og trúnaðartrausti.
— Fyrirgef oss vorar skuldir, svo
sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum. Það getur verið
erfitt að fylgja þessari einföldu
bæn í erli lífsins. En það borgar
sig — jafnvel þegar í þessu lífi.
þitt er horfið. Þannig heldur guð-
leysinginn, að sé um barnið í kist-
unni: Alda dauðans hefur skolað
sandinn, og 'eitt líf er þurrkað út.
En við trúum því ekki, við trúum
því, að Guð .. . . “
En maður situr á yzta bekk,
hann er á öðru máli en prestur-
inn. Hann telur, að á raunastundu
haldi guðsmaðurinn og guðleys-
leysinginn eitt og hið sama um
líf og dauða. í vitund hjónanna á
innsta bekknum eru það hin einu
sannindi, að dauðinn hefur tekið
barnið frá þeim. Þau hafa misst
það, og því gráta þau höfugum
tárum á gólfið.
„Hver trúir á dauðann, þegar
dauðinn stendur í dyrunum? Eng-
inn!“ hugsar maðurinn á yzta
bekknum.
Þrír menn með svartar húfur
lafandi út úr buxnavösunum rísa
á fætur í kórnum og syngja. Þeir
syngja um skilnaðarstundina, þeir
syngja um hörpuslátt, gulltún og
sólskin á himneskum engjum, um
Jesúlambið, sem liggur á stöðli
fyrir framan hásæti Guðs. Söng-
urinn ómar mjúklega í kirkju-
hvelfingunni — ómar í þessari
hvelfingu, sem fúnar og tærist af
ryði og möl. Hér inni ómar þessi