Dvöl - 01.01.1948, Síða 22

20
gefið og ég sneri mér enn þá einu
sinni viö til þess að sjá hið ást-
kæra heimili mitt. En hvílík sjón
var það, sem mrætti augum mín-
um. Hvítföl og ljómalaus sól skein,
og allt þarna niðri virtist lífvana.
Litirnir mættust í ósamræmi. Ang-
andi blómilmurinn var þorrinn. En
hve ég þekkti þetta vel, hvernig
hann fór að því að svipta mig allri
gleði, hvernig hann deyddi anda
minn og lífsmátt.
Hann gat magnað myrkur og lát-
ið mig gleyma litunum. Ég þekkti
þetta allt saman, og gamalt mál-
tæki segir: — Það, sem var vín í
gær, er sýra í dag. Nei, aldrei.
Ég sá ekkert en fylgdi foringja
mínum eftir. Hann hafði auðvitað
á réttu að standa nú eins og alltaf.
Ef ég gæti aðeins séð hann
alltaf. Já, það hafði oft komið
fyrir, að hann hvarf sjónum mín-
um mínum og lét mig einan, al-
einan með hinni ókunnu, hræði-
legu rödd í brjósti mér.
Ég þagði, en hjarta mitt hróp-
aði án afláts: — Farðu ekki frá
mér, farðu ekki, ég er að koma.
Steinarnir í lækjarbotninum
voru hálir og slýgrónir. Það var
þreytandi og ósegjanlega erfitt að
ganga þarna, fet fyrir fet á litl-
um, hálum steinum, sem skriðnuðu
undan fætinum. En nú dýpkaði
gilið, og dimmir hamraveggir
slúttu. Þeir belgdust út, og hvei
einasta snös var grett á svip. Já,
það var engu líkara, en fjallið
DVÖI
hefði ákveðið að kremja okkur
sundur og afmá okkur með öllu.
Við sáum engan himin framar,
engar bylgjur, ekkert ljós.
Ég gekk og gekk á eftir for-
ingjanum. Oft greip mig óskiljan-
legur ótti. Þá lokaði ég augunum.
Á leið okkar varð svart blóm. Það
stóð þarna með dapra og svarta
flauelsvör. Það var fallegt blóm,
og mér fannst sem það langaði til
þess að trúa mér fyrir einhverju,
en foringinn var svo langt á und-
an mér, að ég mundi aldrei fram-
ar verða hamingjusamur í þessu
lífi, ef ég stanzaði andartak hjá
þessu svarta flauelsblómi. Þá væri
ég að eilífu glataður.
Ég staulaðist áfram, blautur og
forugur. Votir hamraveggirnir
hölluðust meir og meir saman og
klemmdu að okkur.
Foringinn tók að syngja göngu-
lag. Hann söng í takt við fóta-
takið skærri, ákveðinni drengs-
rödd: — Ég vil, ég vil, ég vil. Ég
vissi, að hann var að syngja til
þess að glæða hugrekkið hjá mér.
Hann gerði það til þess að hjálpa
mér að komast þessa erfiðu leið,
sem mér fannst liggja til glötun-
ar. Auðvitað ætlaðist hann til þess,
að ég tæki undir við sig. En þess
sigurs gat ég ekki unnað honum.
Þar að auki var mér ekki létt
um söng. Ég var aðeins mann-
eskja, fátæk, einstæð manneskja.
— Ég vil, ég vil, ég vil, söng
fararstjórinn í sífellu. Ó, ef ég