Dvöl - 01.01.1948, Síða 50

48
DVÖL
in, blásturinn og bölvið, róðu, Bergur!
róðu djöfuil! róðu andskoti!
Þaö' var eitt sinn a'ð vori til. að ó-
venjulega mikill fiskur var úti fyrir Eyr-
arbakka, og formenn fengu seilaðan
afla, Guðmundur á Háeyri sem aðrir;
Beagur var skilinn eftir í landi til að
sjá um aflann. En svo slysalega vildi til,
að Bergur missti út seilarnar er hann
var að sinna þörfum líkamans. Þegar
svo var komið ærðist karl mjög, og
sagðist skera af sér einn liminn, því hann
yrði skorinn þegar Guðmundur kæmi í
land. Einhverjir báðu Bergi griða, svo
hann varð ekki að sæta meiðingum fyrir
slysnina.
Guðrún. systir Bergs, var lík honum
um margt. Hún giftist Jóni Ólafssyni sem
bjó í Nethömrum í Ölfusi. Þegar Jón
bað Guðrúnar, átti hún að hafa svarað:
Það er alveg velkomið, hver sem það
nefnir. Þegar þau Jón höfðu slitið talinu,
gekk Guðrún inn í bæ ti lHelgu mágkonu
sinnar, en hún var þá í vist hjá þeim,
og sagði: Nú máttu fara að hætta að
skammta mér, Helga mín, því nú kom
sá sem reglulega fór til mín.
Samfarir þeirra Jóns og Guðrúnar voru
góðar, og þó hún væri spaugileg í mörgu
var hún mæt kona um alla hluti. Sama
var að segja um Berg, hann var nýtur
þegn og orðlagður greiðamaður.
í Kaldaðarnesi var vinnumaður er Jóc
iiét, og var kallaður andskoti af þvi
hvað hann var blótsamur. Ekki var Jón
neinn vitmaður, og því síður kona hans.
Eitt sinn spurði kerling Jón sinn: Hvar
er Noregur hér á landi, Jón minn, er
hann fyrir norðan Ekki taldi Jón Noreg
vera þar, heldur lengst út í sjó. í annað
sinn var kerlingin að velta fyrir sér, hvað
ísland væri stórt, hugði hún það ekki
meira en Flóann, Ölfusið og uppsveit-
irnar. Jón sagði að það væri miklu stærra,
hún gleymdi suðurnesjunum og Rangár-
vallasýslu.
Frásögn Helga frá Þórustööum.
„Sigga hefur bein í vasa sínum.“
Á Þóroddsstaö í Köldukinn var ein-
hverju sinni kát og fjörug unglingsstúlka,
er hét Sigríður. Dag einn fann hún lítið'
manrisbein úti í kirkjugarðinum, stakk
því í pilsvasa sinn og sagð'i: „Nú læt
ég pilsið mitt undir koddann í rúminu
mínu í kvöld og þá er ég illa svikin, ef
mig dreymir ekki eitthvað' skemmtilegt.“
En Sigga svaf eins og selur og dreymdi
ekkert. Aftur á móti dreymdi konuna á
Þóroddsstað, húsmóður Siggu, að til
hennar kæmi unglingsstúlka og segði,
fremur raunalega: „Sigga hefur bein í
vasa sínum, Sigga hefur bein í vasa sín-
um!“ Hún vaknaði, en áleit drauminn
eins og hverja aðra markleysu og sofnað'i
aftm-. En hún var ekki fyrr búin aö' festa
blund en sama stúlkan kemur til hennar
og segir sem fyrr: „Sigga hefur bein í
vasa sínum,“ endurtekur hún þetta og
ákafar en fyrra skiptið. Vaknar húsfreyja
þá aftur og fer að' gefa draumnum gætur.
Sofnar hún síðan, en samstundis er stúlk-
an þar enn komin og segir nú bæði
byrst og hrygg: „Sigga hefur bein í vasa
sínum, Sigga hefur bein í vasa sínum."
Hrekkur konan upp og finnst hún sjá
svip stúlkunnar hverfa út úr herberginu.
Daginn eftir segir húsfreyja draum sinn
og biður Siggu að segja sér, hvort hún
hafi ekki fundið bein í kirkjugarðinum
og látið í vasa sinn. Þrætti Sigga fyrst,
en um síðir játar hún fyrir húsmóður
sinni, að hún hafi tekiö beinið og sé
enn með það í pilsvasanum. Skipaði kon-
an henni aö fara þegar með það út í
kirkjugarð og grafa það í mold. Hlaut
Sigga að gegna skipun hennar og varð
enginn var stúlkunnar eftir það.
Eftir frásögn jrú Guðnýjar HelgacLóttur
jrá Haganesi í Mývatnssveit).