Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 55

DVÖL
53
svo við stóðum við borðið, skröfuðum um íþróttir, markaðshorfur
og ævintýri, sem við höfðum komizt í eða þóttumst hafa komizt í —
venjulegt iðjuleysisskraf. Við og við keyptum við okkur í glösin. Senni-
lega höfum við staðið þarna í eina tvo tíma. Alex sagðist vera að fara
heim og mér datt sama í hug. Áhöfn skurðgröfunnar tíndist úr, því
þeir áttu að hefja vinnu á miðnætti.
Hurðin opnaðist hljóðlaust og Bjarnar-Jói læddist inn. Hann sveiflaöi
löngum handleggjunum, lubbalegt höfuðið gekk fram og aftur og hann
brosti bjánalega. Snubbóttir fætur hans stigu mjúklega eins og katt-
arfætur.
„Viský,“ skríkti hann. Enginn skipti sér af honum. Svo lagðist hann
á magann, eins og þegar hann lék mig. Sönglandi orð með nefhljóði
heyrðust, — kínverska, hugsaði ég. Svo voru sömu orðin endurtekin
með annarri röddu, hægar og án nefhljóðs. Bjarnar-Jói lyfti loðnum
hausnum og sagði. „Viský?“ Hann stóð léttilega á fætur. Forvitni mín
var vakin, mig langaði að sjá listir hans. Ég lét pening á borðið. Jói
svolgraði drykkinn. Andataki síðar iðraðist ég þessa. Ég þorði ekki að
líta á Alex. Jói skreið út á mitt gólf og líkti eftir því, er hann hleraði
við glugga.
Köld rödd Emalín sagði. „Hún er hérna inni, læknir." Ég lokaði aug-
unum, svo ég sæi ekki Jóa og gleiymdi honum þegar. Það var Emalín
Hawkins, sem hafði talað.
Rödd læknisins hafði ég heyrt á veginum og nákvæmlega sú sama
rödd svaraði. „Nú — þú sagðir yfirlið."
„Já, læknir.“
Ofurlítil þögn, svo rödd læknisins á ný, mjög blíðleg.
„Hvers vegna gerði hún það, Emalin?“
„Hvers vegna gerði hún hvað?“ Spurningin var líkust hótun.
„Ég er læknir þinn, Emalín. Ég var læknir föður þíns. Þú verður að
trúa mér fyrir ýmsu. Heldurðu að ég hafi aldrei áður séð svona far á
hálsinum? Hvað var hún búin að hanga lengi, áður en þú náðir henni
niður?“
Nú varð lengri þögn. Kuldinn hvarf úr rödd konunnar, hún var næst-
um hvíslindi. „Tvær eða þrjár mínútur.“ Nær hún sér aftur, læknir?“
„Sussu já, hún lifnar við. Hún er ekki mikið meidd. Hvers vegna
gerði hún þetta?“
Röddin sem svaraði var enn kaldari en í fyrstu. ísköld. „Ég veit
ekki, herra læknir.“
„Þú átt við, þú villt ekki segja mér það?“