Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 51

DVÖL
49
Framhaldssaga:
BJARNAR-JÓI
Eftir John Steinbeck
NIÐURLAG
Tveir gestanna réttu þegjandi fram skildinga. Feiti-Karl í'yllti tvö
glös, og þegar Bjarnar-Jói slokaöi úr þeim hvoru á fætur ööru, hellti
hann í þriöja glasiö. Þá sáu aliir, hve þetta hafði fengið' á hann. Gefins
staup voru ekki daglegur viöbur'öur í Buffalóvínstofunni. Bjarnar-Jói
brosti út í loftið og læddist svo út. Hurðin féll hægt og hljóölaust aftur
á eftir honum.
Samræður hófust ekki aftur. Hver og einn virtist glíma við vanda-
mál meö sjálfum sér. Þeir reittust út, einn og einn, og huröin sveiflaði
inn smá þokuhnoðrum. Alex stóð upp og fór, og ég á eftir.
Daunill þokan gerði næturmyrkriö ógeðslegt. Þokan virtist leggjast
aö húsunum og teygja arma til himins. Ég greikkaði sporiö og náði
Alex. „Hvað var þetta,“ spurði ég, „hvað er um að vera?“
Um stund hélt ég hann ætlaði ekki að svara mér. En svo stanzaði
hann og og sneri sér að mér. „Fjandinn hirði það. Sjáðu. Hver staður
verður að eiga sinn aðal, fjölskyldu, sem hafin er yfir grunsemdir.
Emalín og Amý Hawkins eru okkar aðall, ógiftar systur, góöar konur.
Faðir þeirra var þingmaður. Mér líkar þetta ekki. Bjarnar-Jói ætti
ekki aö gera þetta. Þær, sem gefa honum mat! Menn ættu ekki að
láta hann fá viský. Nú verður hann alltaf á vakki kringum húsið
þeirra, fyrst hann veit, að hann getur fengið viský fyrir það.“
Ég spurði: „Eru þær skyldar þér?“
„Nei, en þær eru — ja, þær eru ööruvísi en annaö fólk. Þær eiga
næstu jörð við mína og leigja Kínverjum hana í skákum. Sjáðu til —
það er erfitt að útskýra. Hawkinssystrurnar eru tákn. Við bendum
börnum okkar á þær, þegar við viljum — ja — lýsa góðu fólki.
„En,“ sagði ég, „ekkert, sem Bjarnar-Jói sagði, getur verið þeim til
miska.“
„Ég veit ekki. Ég veit ekki hvaö það þýðir. Ég meina — eiginlega
veit ég-----. Æ, farðu í bælið. Ég er bíllaus og ætla gangandi heim.“
Hann sneri við og flýtti sér út í ólgandi þokumistrið.