Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 25

DVÖL
23
EILÍF ÁST
Eftir Ben Arnes Williams
Himinninn var bjartur og heið-
ur, og veröldin fögur og skínandi.
Þau flugu í fimmtcjn hundruö
metra hæð og sáu yfir víða, öld-
ótta sléttu, og í vestri reis blár
fjaflahringurinn. Þau ætluðu að
f’júga yfir hann á morgun.
Hann leit á hana og hló. —
Pinnst þér þetta gaman? spurði
hann.
— Ég elska það, svaraði hún.
— Elskarðu ekkert annað? spurði
hann.
— Ég elska þig, svaraði hún, og
hlýr bjarmi sást í augum hennar.
Þau höfðu aðeins verið gift í þrjá
daga og voru ekki enn þá hætt
að dásama það,- hve manneskjur
geta verið hamingjusamar saman.
— Mig langar mest til þess að
syngja og dansa, sagði hann. Ég
vil sveifla mér til og svífa — svona,
líttu á. Hann lækkaði flúgið lítið
eitt til þess að auka hraðann og
tók svo mjúka og fagra sveiflu.
Flugvélin og hann virtust sem ein
heild, og hún smó loftið í hring-
um eins og örn. Allt í einu hall-
aðist flugvélin ískyggilega mikið.
Hún sá hann taka svo fast á
stýrinu^ að húnarnir hvítnuðu, og
varir hans herptust og fölnuðu.
— Hæðarstýrið er ekki í lagi,
sagði hann hásum rómi. Það er
eitthvað að. Flugvélin seig niður
á við, hægt en jafnt.
— Seztu í aftursætið, sagði hann.
Hún hlýddi, og hann færði sig líka
svo aftarlega í sætinu, sem hann
gat, til þess að þyngja vélina að
aftan. Honum heppnaðist að rétta
vélina við til muna, en þá voru
þau komin niður undir jörð. Hún
snerti handlegg hans.
— Þetta gerir ekkert til, vinur
minn, sagði hún. — Ekkert gerir
til, meðan við erum saman.
— En við höfum aðeins fengið að
iifa saman í þrjá daga, mótmælti
hann hásum rómi.
— Já, en við eigum eftir að lifa
saman alla eilífðina, sagði hún.
Síðan stakkst flugvélin á nefið ..
Hún sá andlit með alltof mörg-
um augum beygja sig yfir hana.
— Hvar er hann? hvíslaði hún.
— Ég vil hafa hann hjá mér.